Ik was vorige week even in Turkije, bij mijn familie. Elke keer weer is het een afscheid met een brok in mijn keel en een traan bij mijn opa. Afscheid nemen valt steeds zwaarder, omdat het telkens de vraag is of dit het definitieve afscheid is. Ik ben gezegend dat mijn beide opa’s en oma’s nog in leven zijn, maar ze beginnen allemaal behoorlijk op leeftijd te raken. En ook hun gezondheid gaat telkens een beetje verder achteruit.
Eigenlijk staat dat moment voor mij symbool voor de ingewikkelde kant van een druk en veelzijdig leven. Tijd en afstand spelen altijd een rol in contact met familie en vrienden, zeker als die ver weg wonen. Je krijgt altijd maar een plukje van elkaars leven mee. Vaak zijn bijzondere momenten een ervaring waarover je elkaar vertelt, in plaats van ze met elkaar te beleven. Daarom is het des te waardevoller om die bijzondere momenten als je samen bent te koesteren. Deze keer liet ik mijn werk even achter voor het huwelijk van een heel goede vriendin.
Dat zijn de momenten die je niet wil missen, waarvoor je tijd maakt. Maar het voelde tegelijk best moeilijk om mijn collega’s met extra werk achter te laten tijdens de coalitiebesprekingen. Ik heb geprobeerd om beide kanten zo goed mogelijk te combineren. Door een aantal uur per dag te werken en de andere uren tijd door te brengen met familie en vrienden.
Ondanks het feit dat ik fysiek daar was, waren mijn gedachten vooral in Eindhoven. Soms bij de onderhandelingen, soms in reflectie op de afgelopen maanden en jaren. Niet heel mindful, maar zo gaat het soms. Nu ik weer terug ben, ben ik met mijn gedachten juist weer even daar. Bij de mooie herinneringen van een paar dagen samen. En bij de gezondheid van die mooie oude mensen, die me zo lief zijn.