Vorige week schreef ik dat we dankzij het coronavirus dingen zien die we normaal over het hoofd zien. In mijn geval ging het over twee vogels en het nest dat ze tegenover mijn kantoor hebben gebouwd. Inmiddels is het nestje af en is het echtpaar het ogenschijnlijk gelukkigste stel bewoners aan de Dommel.

Sinds vorige week ziet de wereld er heel anders uit. Het kabinet heeft besloten dat alle scholen dicht moeten. Voor de meeste ouders is het een grote uitdaging hun kinderen bezig te houden. Aan de ene kant door ze gedisciplineerd les te geven zodat de schoolprestaties niet achterblijven. Aan de andere kant door ervoor zorgen dat ze niet alleen maar achter beeldschermen hangen. Ik hoop dat de waardering voor de onderwijzers hierdoor nog groter zal worden.

Afgelopen week ontdekte ik ook dat deze maatregel een keerzijde heeft. Zoals zo vaak hebben de zwaksten in onze samenleving het meeste last. Voor een bepaalde groep kinderen pakt de sluiting van scholen ronduit slecht uit. Voor kinderen die geen veilige thuishaven hebben. Omdat ouders niet in staat zijn ze te helpen met schoolwerk. Dat vader of moeder of beiden hen verwaarlozen. Of soms zelfs erger….

Corona laat ons helaas de lelijke en pijnlijke kant van de samenleving zien. Gelukkig bundelen hulpverleners en leraren de krachten om deze kinderen een veilig bestaan te geven. Afgelopen week heb ik met regelmaat gedacht dat we ontzettend blij mogen zijn dat we in één van de rijkste landen van de wereld leven. Ik zit liever hier waar we veel zaken heel goed hebben georganiseerd, dan in een derdewereldland. Maar laten we de ogen open houden. Ons oor te luisteren leggen bij de zwaksten. Deze crisis maakt meer dan ooit solidariteit en helpende handjes noodzakelijk. Ook voor het geluk van de allerkleinsten.