Met zijn documentaire Our Planet op Netflix vraagt bioloog David Attenborough ons zuinig te zijn op onze planeet. De Brit wijst ons op de gevaren van ontbossing, uitstoot van CO2, de opwarming van de aarde en de gevolgen daarvan.
Hij laat zien dat we moeten kiezen voor duurzaamheid, onze planeet niet moeten beroven van al haar grondstoffen, laat staan haar vergiftigen. Ook Kim Feenstra is begaan met het wel en wee van moedertje aarde. Met haar bedrijf is zij reeds jaren bezig de rol van duurzaamheid in het dagelijks leven te bevorderen. Onlangs maakte het fotomodel haar debuut als kinderboekenschrijfster met ‘Wolkie en de regenboog’. Hierin laat ze kinderen kennismaken met wat vriendschap en altijd klaarstaan voor een ander betekent én hoe ook zij duurzaam kunnen omgaan met onze aarde.
Een aanrader. Duurzaamheid is ook het sleutelwoord dat de gemeente Eindhoven hoog in ‘t vaandel heeft staan. Des te schokkender vind ik het dat ik afgelopen week ontdekte dat de stoffen, herbruikbare mondkapjes die onze gemeente aan al haar medewerkers en raadsleden cadeau deed (ruim tweeduizend), afkomstig zijn uit Bangladesh! Huh? Dat lageloonland in Zuid-Azië waar in 2013 een fabrieksgebouw instortte waarbij 1134 mensen om het leven kwamen? Waar werknemers onder erbarmelijke omstandigheden en tegen schandalige vergoedingen bij naaiateliers werken? Ook nu bedraagt een gemiddeld uurloon volgens publicaties op Google in dat land slechts circa 30 cent. De afstand tussen Bangladesh en Nederland bedraagt ruim 7600 km, dat zijn vele uren vliegen, oftewel CO2 uitstoot.
Lokale ondernemers ondersteunen is de slogan in deze coronatijd. Menig Eindhovens naaiatelier zou blij geweest zijn met de mondkapjesorder tegen een in Nederland geldende vergoeding. En dan heb ik het nog niet over de tienduizend mondkapjes die de gemeente Eindhoven heeft aangekocht om cadeau te doen aan de minima in onze stad. Helaas, onze belastingcenten gaan naar ondernemers in Azië.