Merve gaat binnenkort haar droom verwezenlijken. Samen met haar moeder begint ze een modezaak op de Kruisstraat. De droom van Merve is om alle jonge meisjes er leuk uit laten zien. Ze moeten er ‘net zo mooi uitzien als haar, want dan pas kunnen ze echt stralen’.

Merve heeft het syndroom van Down. Ik leerde haar kennen bij Brownies and Downies. Zij is een van de trotse medewerkers van dit geweldige restaurant. Naast haar baan is ze al een tijd bezig met mode. Met wat hulp van haar moeder is het binnenkort dan eindelijk zo ver. Afgelopen zondag kwam ik haar na een lange tijd weer tegen op een bijeenkomst, gericht op de Turkse gemeenschap. De organisatie was in handen van een stichting, die de acceptatie van mensen met een beperking als missie heeft.

Ik leerde daar ook Birsen kennen. Zij kreeg, vlak voordat ze haar HBO-studie had afgerond, op 21-jarige leeftijd de diagnose ‘klassiek autisme’. Ineens vielen er dingen op de plaats: gepest worden, moeilijk contacten leggen en haar moeite om het tempo op school bij te benen. Toch maakt Birsen van haar beperking geen belemmering. “Ik wil niet meer onzichtbaar zijn” was haar eerste boek, waarna vele boeken volgden. Ze werd ambassadeur voor de Nederlandse Vereniging voor Autisme en reist de hele wereld rond om te vertellen over haar ervaringen. Voor veel mensen met autisme is Birsen een voorbeeld om vooral te doen waar je goed in bent.

Twee dames, ieder met een beperking, maken het verschil voor veel lotgenoten. Dat is niet alleen super, maar ook supernoodzakelijk. Want de wereld heeft behoefte aan dappere en positieve mensen die hun droom najagen. Of ze doorsnee zijn of niet, dat maakt daarbij niet uit. Als ze een helpende hand nodig hebben, moeten we die als samenleving bieden. Maar ze puur beoordelen op hun beperking? Dat zou pas echt een beperking zijn.