Marjolein van Hoof

Een tatoeage zegt soms meer dan woorden. Het symboliseert een gevoel of een gebeurtenis in je leven. In de serie Onderhuids vertellen uiteenlopende Eindhovenaren hun verhaal achter een tatoeage. Deze keer met Peter Koppens (56) en Michel van de Spijker (53).

EINDHOVEN – Ze zijn beste vrienden, lid van dezelfde fietslub én op hun benen prijken twee identieke tatoeages. Zichtbare herinneringen aan hun vriendschap, liefde voor het fietsen én hun onvergetelijke deelname aan Klimmen tegen MS. “Ik kan er nog van volschieten.”

Sinds 2009 bestaat er in Eindhoven een gezellig ‘clubke’ mannen die zondag op de fiets stapt en tussendoor aanlegt voor een kop koffie met gebak. Ze noemen zich De Cappuccino’s. “Een samengeraapt zooitje, fietsen is wat ons bindt. En de gezelligheid, onderweg een beetje ouwehoeren. We zijn een hechte groep”, zegt Peter.

De Cappuccino’s begonnen als een mountainbike club. De mannen fietsten door de bossen en legden tussentijds aan voor een kop koffie. “Het werd steeds gezelliger, vaak zaten we langer op het terras dan op de fiets”, grinnikt Michel.

Tijdens zo’n pauze in 2012 ontstond het idee om met z’n allen een tattoo te laten zetten met het route-logo voor mountainbikers. “Iedereen was voor, het thuisfront was minder enthousiast. Uiteindelijk hebben alleen Peter en ik ‘m laten zetten”, lacht Michel.

Bloedbroeders

“Sindsdien zijn we bloedbroeders. Het symboliseert onze vriendschap en de liefde voor het fietsen. Het was onze eerste tattoo, best spannend. Zoiets is toch vrij permanent.”

De tweede tatoeage herinnert aan hun deelname aan Klimmen tegen MS, waarbij ze drie keer de Mont Ventoux beklommen. “Deze staat voor bloed, zweet en tranen.”

Ook dit idee ontstond tijdens een koffiepauze. “Laten we een berg beklimmen voor een goed doel. We schreven ons in en moesten een medische test doen. Sommigen van ons mochten ineens geen vlees meer, geen jus, dat soort dingen. Zij hadden al spijt dat ze meededen”, lacht Michel.

Diepe indruk maakte de voorlichtingsdag over de ziekte MS. “Daar werden we stil van. Het gaf ons de drive om zoveel mogelijk geld in te zamelen en hard te trainen. We gingen voor het maximale; drie keer die berg op.” De trainingen werden professioneler. Kortere koffiepauzes, meer kilometers en elk weekend in Limburg hoogtemeters maken. Ze kregen zelfs voedingsadvies.

Goed voorbereid stonden De Cappuccino’s in 2014 aan de voet van de Mont Ventoux. “De dag daarvoor gingen we met een busje de berg op. Verschrikkelijk! De onzekerheid nam bij elke bocht toe, iedereen was doodstil.”

Hand in hand

“Op de dag zelf was het bloedheet. Peter en ik hebben hetzelfde tempo, dus we besloten bij elkaar te blijven, wat er ook gebeurt. Tijdens een afdaling knalde bij Peter een paar spaken uit zijn achterwiel. Hij mocht nog wel klimmen, maar niet meer dalen.” Met een legervoertuig werd Peter naar beneden gereden, waar Michel op hem wachtte voor de laatste klim. “Het laatste stukje zijn we hand in hand naar boven gefietst. Er gaat dan zoveel door je heen. De zieke mensen die je gezien hebt, je clubgenoten die je aanmoedigen. Alles komt dan samen.”

De tattoo op hun linker onderbeen herinnert aan die dag. “Het is het logo van Klimmen tegen MS en het teken van de ‘Malloten van de Mont Ventoux’. Deze titel krijg je als je drie keer op één dag de berg beklimt. Elke keer als we nu op de fiets stappen, zien we bij elkaar deze tatoeage. Dan ga je weer even terug naar dat moment.”

‘Deze tattoo staat voor bloed, zweet en tranen’