Elk jaar weer kijk ik, met frisse tegenzin, uit naar de ramadan. Het is namelijk best ingewikkeld om een maand lang jezelf te onthouden. Daarnaast levert het soms praktische problemen op. Denk bijvoorbeeld aan een lunchafspraak zonder lunch of een pizzasessie zonder pizza. En samen een simpel kopje koffie drinken zit er ook niet in. Maar het is eigenlijk vooral een mentale uitdaging.
Gek genoeg was corona vorig jaar een verzachtende factor, waardoor de mentale uitdaging wel meeviel. Thuiswerken, zo min mogelijk contact met anderen en een café bezoeken zat er toen sowieso niet in. Het zorgde vorig jaar voor meer comfort in de vastentijd. Dit jaar voelt het anders. Juist na een jaar van zoveel mogelijk sober en ingetogen leven, hoopte ik met de ramadan er weer op uit te kunnen. Vrienden, familie en kennissen uitnodigen om samen te eten of juist ingaan op alle uitnodigingen om samen het vasten te verbreken bij mensen thuis, in de wijk of in de moskee. Niets is minder waar. Ook deze ramadan zal behoren tot de meest sobere.
Voor mij is dat jammer, maar er is geen man overboord. Wel word ik verdrietig als ik denk aan al die mensen die niet alleen door de soberheid geraakt worden, maar zich ook al een lange tijd geïsoleerd en eenzaam voelen. Want er zijn momenteel geen collectieve eet- en bidmomenten en mensen ontmoeten zit er voorlopig ook niet in. Het is eenzelfde soort beproeving als met Kerstmis, carnaval en Pasen, maar dan een maand lang.
Juist in deze coronatijd moeten we oog houden voor elkaar. De kleine dingen die we kunnen doen maken soms een groot verschil voor de ander. Ik ga proberen deze maand een deel van deze groep mensen op te zoeken, hen verrassen met een lekker ramadan eetpakket en een goed gesprek op afstand. Ken jij iemand die een bezoekje van mij kan waarderen? Ik hoor het graag!