Het is campagnetijd voor de gemeenteraadsverkiezingen, dat moge duidelijk zijn. Sommige politici of partijleden vinden campagnevoeren helemaal niks. Het is hard werken en je loopt tegen veel negativiteit aan. Ik daarentegen, vind campagnetijd geweldig. Misschien wel juist omdat het lastig is.

Het mooiste vind ik de verhalen van mensen. Soms zit de schoonheid in het kleine of zelfs pietluttige ervan. Soms zijn ze juist groot en zwaar. De mensen blijven je altijd bij. Zoals een meneer die mij na onze ontmoeting een paar jaar de foto’s mailde van de vuilnisbak bij hem achter het huis, om te laten weten hoe slecht die werd gebruikt. Of een dame die me alles vertelde over haar reis van Suriname naar Nederland. Afgelopen weekend waren we in de Bennekel. Ik had het geluk een aantal bijzondere verhalen te horen. Een oude heer van boven de 90 deed de deur open met een sigaret in zijn hand. Hij zag er wat onwennig en verdrietig uit. Snel bleek waarom. Zijn dementerende vrouw was vier maanden terug naar een verzorgingshuis gebracht. Al pratende zag ik achter hem in de gang een collage hangen met foto’s van hem, zijn vrouw, de kinderen en kleinkinderen.

Ze bleken al meer dan 70 jaar getrouwd te zijn, waarvan ze er 50 in dit huis hadden doorgebracht. Hij vertelde over vroeger en hoe het allemaal veranderd was. Hij voelde zich niet meer thuis, sinds zijn vrouw het huis uit was. Gelukkig had hij zijn ‘allochtoonse’ buren, die er voor hem zijn als het nodig is. Een paar voordeuren verderop vlogen vier kinderen de straat. Ik belde aan. De man die open deed vertelde dat hij uit Syrië kwam. Hij was van mijn leeftijd en werkte als servicemonteur bij een beveiligingsbedrijf, terwijl hij in Syrië ingenieur was. Hij had intussen de Nederlandse nationaliteit gekregen. Ik vroeg hem hoe dat kon. Normaal krijg je immers een verblijfsvergunning voor vijf jaar als vluchteling. Hij bleek eigenlijk een Palestijn, die naar Syrië was gevlucht. Net toen hij daar een toekomst aan het bouwen was, moest hij alweer vluchten. Soms lijken mensen wel geboren voor pech, dacht ik. Maar toen hij mij later op de dag toevoegde op Facebook, zag ik dat hij desondanks het leven met een lach tegemoet ziet. Ook als het soms lastig is. Dan koester je de mooie momenten namelijk des te meer.