Hoe is het in hemelsnaam mogelijk. Een automobilist die, naar het schijnt na een ruzie, op de Willemstraat moedwillig mensen aanrijdt! Waar ben je dan mee bezig? Een te kort lontje? Niet meer in staat dingen op een rijtje te zetten? Het moet toch zo zijn, dat dit gedrag nooit in je opkomt! Ik ben er van geschrokken, niet gewoon, maar heel erg.
Met elkaar op de vuist gaan, is iets van alle tijden. Niet dat ik me er aan schuldig maak, maar ik kan me voorstellen dat bij een hevig meningsverschil, een heftige belediging of bijzonder irritant gedrag bij sommige mensen hun handen gaan jeuken. Maar iemand moedwillig met een auto te grazen nemen?
Overigens ben ik er een keer getuige van geweest, jaren en jaren geleden. Het gebeurde voor de ABN-AMRObank op de Vestdijk. Een jongen op de fiets werd bijna aangereden door een auto die uit de parkeergarage van het bankgebouw kwam. Uit boosheid, maar ook uit een schrikreactie denk ik, schopte de jongen tegen de deur van de betreffende auto. De automobilist reageerde door de jongen, die de Raiffeissenstraat in wilde slaan, achterna te rijden. Het gevolg was dat de jongen in kwestie om aan de agressieve automobilist te ontkomen van zijn fiets sprong en de automobilist zijn wagen klem reed op openbare fietsrekken. Heel bizar allemaal en het gebeurde allemaal in enkele seconden. Hoe het verder afliep weet ik niet maar het voorval staat nog steeds op mijn netvlies.
Iets heel anders nu: De Wielewaal. Het landgoed met de grote villa waar Frits Philips woonde en nu eigendom is van de gemeente Eindhoven, kan straks door ons bezocht worden. We kunnen er zelfs een nachtje slapen! Het statige landhuis wordt deels omgetoverd tot een exquis sterrenrestaurant, een familierestaurant en een zogenaamd boetiekhotel. Ik denk dat Frits Philips daar wel vrede mee zou hebben. Meneer Frits, zoals menig Eindhovenaar hem vroeger noemde, mengde zich graag onder de Eindhovense bevolking. Zeker toen hij niet meer aan het hoofd stond van het Philips concern, zocht hij steeds vaker contact met de ‘gewone mens’.
Bijna letterlijk tot aan zijn dood was hij de vaste eregast in het Philipsstadion, waar hij de verrichtingen van zijn favoriete club PSV volgde. Met het blote oog de Rood-Witten op het veld volgen, werd een steeds groter probleem. Het zichtveld van zijn ogen werd minder en minder, vandaar dat hij op zijn vaste plek op de tribune altijd een verrekijker bij zich had. Tijd vliegt. In december van dit jaar is het alweer twintig jaar geleden dat hij op honderdjarige leeftijd overleed. Ongetwijfeld zal deze markante Eindhovenaar straks in zijn verbouwde landhuis ergens gememoreerd worden. Frits Philips behoort immers tot het DNA van Eindhoven.
Dorothée Foole
Reageren?
info@eindhovenwinkel.nl