Het moet niet gekker worden. Chatten met wijlen Vincent van Gogh of met behulp van een hologram ‘live’ een liedje zingen met een reeds overleden maar nog steeds aanbeden zanger of zangeres. Met een speciale bril op je neus spannende avonturen beleven en in een simulator een reisje naar de maan maken? De huidige techniek staat voor niets.
De vraag alleen is: zou je het willen? Chatten met Vincent is niet zo aan mij besteed. Want wat zou ik hem willen vragen? Of Sien zijn grote liefde was? Of dat hij ooit had kunnen bevroeden dat zijn schilderijen nu vele miljoenen waard zijn.
Wat wel hoog op mijn verlanglijstje staat, is via een hologram een kopje thee met mijn overleden moeder drinken. Ik zou haar dan graag van alles willen vertellen. Niet over de mogelijkheden op de digitale snelweg of andere technisch vernuftige uitvindingen, maar gewoon dat ik haar ook na 23 jaar nog steeds mis. Dat als ik over een aantal dagen de kerstspullen van zolder haal om ons huis weer in kerstsfeer te brengen, daar ook nog de kerststal bijzit die altijd bij haar onder de kerstboom heeft gestaan. Of eigenlijk moet ik zeggen dat ik de inmiddels flink gehavende beeldjes van Jozef, Maria, het kindeke Jezus, de ezel, de os, de drie koningen, de herder en enkele schaapjes nog steeds koester. Ook bij mij onder de kerstboom staan ze straks weer te pronken: schaapjes met gesneuvelde oortjes, de herder met een vastgelijmde ‘kop’, de ezel wiens staart gehalveerd is en de drie koningen die ook behoorlijk beschadigd zijn. Zelfs de schoenendoos waarin mijn moeder ze verpakt had, heb ik in ere gehouden. Ik peins er niet over om mijn door het leven getekende kerstgroep te vervangen door een glanzend splinternieuw exemplaar. De nostalgische gedachte rondom kerst wil ik vasthouden en dat geldt ook voor de versieringen die daarbij horen.
Sinds mijn kinderen niet meer in de goedheiligman geloven is Sinterklaas uit mijn beeld verdwenen. Echter, ik heb nog een kleinkindje van vijf jaar en die mag haar schoentje bij onze houtkachel zetten. Misschien dit jaar wel voor de laatste keer, want ook voor haar komt eens de tijd dat zij moet ervaren dat die lieve oude man met mijter en lange witte baard al lang niet meer bestaat. De laatste maanden van het jaar ervaar ik als een bijzondere tijd. Helemaal van de week, toen het opeens begon te sneeuwen.
De dagen worden korter. Een kopje thee met mijn moeder zit er niet meer in. Wanneer de kerststal straks staat zet ik er een brandend kaarsje bij, want mijn moeder vergeten? Dat kan ik niet.
Dorothée Foole