In oktober schitterde ze nog aan de zijde van Thom Hoffman tijdens het Gouden Televizier-Ring gala. Ik heb het over Eva Hermans-Kroost. Ze was één van de ongeneeslijk zieke gasten in het tv-programma Over mijn Lijk. Eva is niet meer, ze overleed zaterdag 30 november op 26-jarige leeftijd.
De manier waarop Eva met haar ziekte en toekomstige dood omging, raakten veel televisiekijkers. In ‘Over mijn Lijk’ zag ik hoe Eva met open vizier sprak over haar ziekte. Samen met al die andere kijkers was ik getuige van haar huwelijk. Ze was realistisch. Had bijna altijd een lach op haar gezicht, maar soms zag ik ook een traan. Eva is nu een herinnering geworden, maar hopelijk blijft ze een steunpilaar voor al diegenen, die net als zij, moeten ervaren dat het leven ook op jonge leeftijd eindig kan zijn. Vooral in deze donkere decembermaand kan dat ene denkbeeldige sterretje aan de hemel troost en hoop bieden.
We leven momenteel in een roerige tijd. Klimaatveranderingen, overstromingen, oorlogen, vluchtelingen, vreselijke misdaden, ziekte , bedrog, de wolf wel of niet afschieten? We krijgen het allemaal op ons bordje voorgeschoteld. En om dicht bij huis te blijven ook in Eindhoven ‘rommelt’ het flink. Momenteel worden er binnen de gemeente grote plannen gemaakt om het autoverkeer uit het centrum te weren. Je met de fiets of lopend verplaatsen heeft de prioriteit. Gelukkig stuit dit op de nodige bezwaren van bewoners. Gelukkig? Ja, die mening ben ik toegedaan. Want niet iedereen is lichamelijk in staat om afstanden te fietsen of te lopen. Het kan toch niet zo zijn dat alleen goed ter been zijnde mensen het geluk hebben in het centrum van Eindhoven te vertoeven. Rekening houden met elkaar en daar je strategie op afstemmen. Ik hoop dat ambtenaren dat doel nastreven. Want samen leven betekent ook samen huilen, samen lachen en samen er iets van maken.
Ja, en dan las ik deze week een interessant artikel over overprikkeling en de zogenaamde Generatie Z of afgekort Gen Z. In het kort wordt hierbij de huidige generatie jong volwassenen bedoeld, die teveel prikkels ontvangen. Nu kan ik me daar wel iets bij voorstellen, want de meesten van hen zijn continu actief zowel met internet, studie, carrière en hun telefoon. Even voor je ‘uit’ dromen, je verstand op nul zetten of gewoon even niets doen is er vaak niet bij. Het lijkt me dan ook een goed plan om her en der verspreid zogenaamde stilteruimtes te creëren. Gratis toegankelijke ruimtes waar je ‘oververhit’ een oase van rust ervaart en ‘oortjes’ en social media ‘not done’ zijn. Ik behoor niet tot de Generatie Z, maar soms raak ook ik overprikkeld door de herrie van hard sprekende telefonerende mensen, luidruchtig stadsverkeer, de hectiek van de dag en of haastende mensen om me heen. Het goede nieuws is dat we in Eindhoven al zo’n gratis toegankelijke stilteruimte hebben. Waar? Onze eigen stadskerk aan het Catharinaplein natuurlijk. Af en toe loop ik er naar binnen, steek een kaarsje aan en ga op een van de houten banken zitten. Niet alleen geniet ik dan van de daar heersende serene stilte, maar ook van het gefilterde zonlicht door de gebrandschilderde- en glas-in-lood ramen. Ik kan het iedereen aanbevelen, een aanrader!
Dorothée Foole