Op de lagere school werd ik vroeger vaak gepest. Niet zozeer omdat ik er anders uitzag, maar meer door mijn gedrag. Met fier opgeheven hoofd keek ik namelijk iedereen recht in de ogen en wekte de indruk voor niemand bang te zijn. Ook voor de juf was ik niet het onderdanige meisje. Zo klein als ik was, liet ik haar duidelijk merken dat ik het niet altijd met haar beslissingen eens was. Ik was een outsider op de bekrompen dorpsschool waar ik tijdens mijn meisjestijd zat, en was daardoor vaak het mikpunt van scheldpartijen.
‘Schelden doet geen pijn’, was de reactie van mijn moeder, wanneer ik weer eens overstuur thuiskwam. Mijn moeder wilde me troosten, maar ze had ongelijk. Schelden doet namelijk wèl pijn. Ik spreek uit ervaring! Ik moest hieraan denken toen ik de scheldkanonnades hoorde van PSV-supporters afgelopen zondag voor en na de wedstrijd tegen Ajax. De spelers uit Amsterdam werden zowel bij aankomst in de spelersbus als na de wedstrijd gescandeerd met antisemitische leuzen die er niet om logen‘ Gelukkig heeft de politie enkele schreeuwlelijkerds gearresteerd.
Volgens publicaties in de krant zou het om drie PSV-supporters gaan, waarvan twee vrouwen en een man. Hoezo drie? Op beelden die ik zag, hoorde ik duidelijk veel meer mensen schreeuwen. Allemaal oppakken is mijn devies. Dit geldt overigens ook voor al die zogenaamde voetballiefhebbers die met ‘oerwoudgeluiden’ en spuugbewegingen hun onvrede duidelijk maken. Schelden is walgelijk, mensonterend, respectloos en pijnlijk! Serieus vraag ik me af of de roepers van afschuwelijke leuzen wel beseffen wat ze eigenlijk zeggen. Eerlijk gezegd, denk ik, of in ieder geval hoop ik, van niet. Verlies, woede of onmacht beheersen: het lijkt wel alsof mensen steeds meer moeite hebben om dat onder controle te krijgen.
De vreselijke steekpartij in Amsterdam, waar willekeurig vijf mensen met een mes werden aangevallen, is ook zo’n onbegrijpelijke daad. Tijdens een ritje door Eindhoven, krijg ik ook regelmatig te maken met automobilisten die een kort lontje hebben en bij het minste of geringste vol op de claxon drukken. Leven en laten leven, de wereld kan zo mooi zijn. Niet voor een enkeling, maar voor ons allemaal. Gelukkig zijn er in Eindhoven ook nog plekken waar je zorgeloos kunt genieten. Vooral wanneer de zon straalt. Ik denk dan aan het Lex en Edo Hornemannplantsoen aan de Edenstraat. Op een zonnige dag wordt het gras in bezit genomen door zonaanbidders. Mensen van allerlei pluimage vleien zich met picknickmand op een plaid, drinken, praten en genieten. Elkaar het goede gunnen, gelukkig is het nog niet helemaal een utopie.
Dorothée Foole
Reageren? info@eindhovenwinkel.nl