Hoe ziek moet je in je hoofd zijn om je vrouw te drogeren en haar vervolgens als seksobject aan te bieden? Het gebeurde jarenlang in Frankrijk. Afgelopen week kregen de dader en zo’n 51 verdachten in deze verkrachtingszaak hun celstraf te horen. De eis? Tussen de 4 en 18 jaar voor de verkrachters en 20 jaar voor de inmiddels ex- man van het slachtoffer.
Respect, groot respect heb ik voor het slachtoffer in deze zaak. Met opgeheven hoofd liep Gisèle Pelicot de rechtszaal binnen om het proces te volgen en haar verkrachters recht in de ogen te kijken. Wat moet er door haar zijn heengegaan, vraag ik me af. Vooral toen de vreselijke details van haar seksuele misbruik via beeldmateriaal vertoond werden. Natuurlijk zal ze diep van binnen gehuild hebben, maar met alle kracht die ze in zich had, wist ze deze vreselijke confrontatie te doorstaan. Haar missie, als je dat al zo mag noemen, was met open vizier het leed dat haar was aangedaan te trotseren. Niet zij, maar haar verkrachters en vooral haar ex-man moesten zich schamen. Diep schamen. Gisèle; een trotse vrouw, maar wat haar is overkomen zal haar voor altijd bijblijven.
Hoe kunnen mensen zo in de fout gaan? Hun naasten zo mishandelen dat ze daardoor voor het leven getekend zijn? Het is iets dat al eeuwenlang in alle milieus en op allerlei manieren plaatsvindt. Zelfs pleegouders, waarvan je mag verwachten dat zij alleen maar liefdevol kinderen opvangen en begeleiden, gaan soms gruwelijk in de fout. Zo werden in Vlaardingen kinderen door hun pleegouders jarenlang geslagen en gekleineerd. Uiteindelijk werd een 10-jarig meisje zo mishandeld dat ze levenslang hulpbehoevend zal zijn. En wat te denken hoe vreselijk de 9-jarige Gino uit Kerkrade heeft moeten lijden. Heel geraffineerd en ongetwijfeld met mooie praatjes werd hij van een speelveldje weggelokt, vervolgens seksueel misbruikt en op een gruwelijke manier vermoord. En het is nog niet ten einde. Ook nu, misschien wel in onze eigen omgeving, worden mensen en of kinderen misbruikt.
Het enge van dit alles, is dat daders vaak een ‘normaal’ leven leiden. Dat mensen uit hun directe omgeving geen notie hebben dat hun liefhebbende partner, zorgzame broer, bezorgde vriend, aardige buurman en zelfs een behulpzame passant in werkelijkheid jagers kunnen zijn die op zoek zijn naar hun prooi. Dit alles hield me afgelopen week bezig. Paranoïde wil ik niet worden, maar wel waakzaam en vooral niet te goedgelovig.
Dorothée Foole
www.eindhovenwinkel.nl