Het leven is als een rad van fortuin: het ene moment bungel je miezerig onderaan, het andere sta je aan de top, dus geniet van de gelukkige momenten als ze voorbij komen. Op die gedachte baseerde de Duitse componist Carl Orff zijn Carmina Burana.

Bewoners van het Vonderkwartier en het Vonderhof gaven afgelopen weekend op het Lodewijk Napoleonplein uitvoering aan dit prachtige klassieke meesterwerk. Zij bewijzen met hun project dat je geluk minstens voor een deel zelf in de hand hebt. Tenminste, ik ben ervan overtuigd dat er heel wat gelukkige uurtjes in de organisatie van dit spektakelstuk zitten. Mensen worden nu eenmaal gelukkig als ze dingen samen kunnen doen. En ook muziek is een belangrijke bron van geluk én een goed bindmiddel.

Volgend jaar, op 23 juni 2018, is het 25 jaar geleden dat het Lodewijk Napoleonplein na een herinrichting werd geopend door mijn illustere voorganger Nico van der Spek. Om dit plein te realiseren hebben de wijkbewoners destijds stevig samen geknokt. Maar dan heb je ook wat: een prachtig plein met fantastische bewoners die zich inzetten voor iets belangrijks dat we in beleidstermen ‘sociale cohesie’ noemen. Een fijne buurt dus, in gewoon Nederlands.

Ik vind dat prachtig: actieve bewoners die zich inzetten voor elkaar en voor de wijk. Voor sommigen was dit wijkproject de eerste keer. Anderen ervaren dat er nu veel beter gecommuniceerd wordt in de wijk. En velen hebben voor het eerst hun zangstem ontdekt. Allemaal mooie dingen die zonder dit project niet waren gebeurd.

Ik ben benieuwd of deze wijkopera iets in gang heeft gezet dat ook in de toekomst blijft doordraaien. Iets dat geluk blijft ronddelen in de buurt. Hopelijk gaan de mensen in het Vonderkwartier ook in de komende jaren nog vaak zingend over straat. En galmen de klanken van de Carmina Burana letterlijk en figuurlijk nog jaren door in de wijk. Net zoals de vriendschappen die gedurende de voorbereiding zijn ontstaan. Een inspiratie voor andere buurten dus!