Ik kom er de laatste tijd achter dat ik bekender ben dan dat ik denk. Het voelt arrogant en egocentrisch om dit zo op te schrijven. Maar zo bedoel ik het niet. Steeds vaker valt me op dat mensen me aankijken. Je ziet ze nadenken. En dan het kwartje vallen.
Als ik geluk heb, vragen ze me voor de zekerheid om een bevestiging of ze noemen me bij de naam. Met een beetje pech lopen ze door. Dat voelt best vreemd.
In tegenstelling tot namen ben ik goed in het onthouden van gezichten en de bijbehorende verhalen. Als zo iemand wegloopt, zonder iets te zeggen, gaan mijn hersenen kraken. Zou hij teleurgesteld zijn omdat ie dacht dat ik hem niet herkende? Had ik haar meteen gedag moeten zeggen, toen ze me aankeek? Het maakt je soms wat onzeker, die bekendheid.Voor je het weet zit je met een slecht gevoel. Je gaat je afvragen of je arrogant of verwaand bent overgekomen. En als je dan een keer iemand groet die je lijkt aan te staren, dan blijkt het een toevallige blik geweest te zijn. En dan kijken die mensen je aan of je gek bent. Jammer, al die onzekerheid. Want groeten is eigenlijk iets leuks. Dat heeft een wijze buurtbewoonster mij ooit haarfijn uitgelegd.En daarom - lieve vaste lezers van mijn column - wil ik iets met jullie afspreken. Als je denkt dat je mij kent of herkent, spreek me dan gewoon aan. Want ik vind het hartstikke leuk om nieuwe mensen te leren kennen. Ook als ik met vrouwlief of met vrienden ben, of tijdens de boodschappen. Mocht u zich dan toch vergissen, dan heeft u iemand anders leren kennen.