Het is intussen alweer 21 jaar geleden - wat een confrontatie met mijn leeftijd als ik dit opschrijf. Ik besloot om te sparen voor een groot cadeau voor moederdag. Met alleen zakgeld zou ik er niet komen. Dus besloot ik om een bijbaantje te nemen, als krantenbezorger in Tongelre.
Op maandag bracht ik folders rond en op woensdag Groot Eindhoven. Een vaste route van ongeveer twee uur. Na een tijd vielen sommige huizen op. Zoals een adres aan de Rubenstraat, waar de hond stond te wachten totdat ik langskwam. Ik durfde de folders niet door de bus te gooien, dus legde ik ze maar netjes voor de deur…. Niet alleen adressen, maar ook mensen vielen op. Ook zonder gesprekken wist ik veel van ze. Maar er was één vriendelijke mevrouw die altijd in was voor een praatje.
Afgelopen week werd ik daaraan herinnerd. Ik was weer op mijn oude route in Lakerlopen, maar deze keer als wethouder in plaats van bezorger. De ambtenaar waarmee ik op pad ging, vertelde me dat we op bezoek gingen bij mensen die hielpen om de samenleving op straatniveau te verbinden. Waaronder toevallig dus ook deze mevrouw. We haalden herinneringen aan toen op. Ze wist zelfs nog welke jas ik destijds droeg. Als zij wat later geboren was, wist ze het wel, vertelde ze me lachend.
Het was een klein en warm gezelschap aan haar keukentafel. De buurvrouw van twee deuren verder was er ook, en een buurvrouw die vijftien jaar geleden al verhuisde. Ze vertelden over hun bijzondere band. Ondanks het feit dat de oude buurvrouw nu in Woensel woonde, kwam ze elke week nog twee keer langs. Want dit was niet alleen de buurvrouw, maar ook een soort tweede moeder en oma voor haar kinderen. Cultuurverschillen werden geslecht door openheid en begrip voor elkaar. Aan tafel ging het over de Turkse bruiloften, de Surinaamse keuken en de Nederlandse feestdagen waar iedereen voor werd uitgenodigd. En over de inmiddels overleden buurman (haar man), die klaar stond voor iedereen.
Op de fiets naar het stadhuis haalde ik de beelden van vroeger weer op. Haar glimlach, de pretogen en haar humor. Het was geen straf om deze route te lopen en zo te sparen voor een groot cadeau voor mijn moeder. Niet veel later stond de eerste vaatwasser van de straat te glimmen bij ons in de keuken.