Hoewel we nog steeds twee-drie keer per nacht wakker worden van onze jongste telg is de tijd van nachtvoedingen, reflux en oorontstekingen voorbij en kunnen we (ik zeg ‘we’, maar in werkelijkheid neemt mijn man deze taak steevast op zich om te voorkomen dat onze brok geluk zich alsnog op mijn borsten wil storten) na tien minuten troosten onze slaap weer vervolgen.

Nu ook de absolute hulpeloosheid en mijn daardoor verstikkende verantwoordelijkheidsgevoel voorbij zijn doordat de dreumes met een priemend vingertje en tevreden grom duidelijk kan maken wat ie wil, sloop er afgelopen weken zowaar steeds meer gezelligheid terug ons leven in.

Afgelopen vrijdag bezochten we North Sea Jazz, hét festival voor (de naam zegt het all) jazzmuziek, in Rotterdam. Na een helse heenreis vol files die het gemoed van mijn man geen goed deden, begonnen we buiten bij Ahoy in de brandende zon met bubbels en oesters. Een beetje decadentie is ons af en toe niet vreemd. En terwijl we elkaar gelukzalig aankijken, blij dat we weer zo’n slopend eerste jaar samen gered hebben, komt het pushbericht binnen op onze telefoons: kabinet Rutte IV valt.

Geen tijd te verliezen. Ik loop, licht bezorgd of de wereld nog zal bestaan als onze jongens mijn leeftijd hebben, achter mijn lief aan naar zaal Maas.

Daar staat, met witte pet, gestreepte tuinbroek en guitige kop, op het podium: Buddy Guy. Energiek en met humor betovert de zesentachtigjarige blueslegende iedereen in het publiek. Af en toe roept hij parels van zinnen de zaal in, waar de wijsheid, charme en liefde voor de wereld van een man op leeftijd vanaf druipen.‘The only thing we have to teach our children is to treat other people how you want to be treated.’

Ik knijp in de hand van mijn lief en vraag me af; zou de moeder van Mark dit vroeger gedaan hebben?

dit-dus.nl

Column