Toevallig raakte ik met haar aan de praat over ditjes en datjes en hoe het komt dat ze zich met een scootmobiel verplaatst. Wat ik toen te horen kreeg, bezorgde me kippenvel, maar ook diepe bewondering over hoe zij haar leven hervatte, nadat ze in 1970 door een vreselijk ongeluk allebei haar onderbenen verloor. Een verhaal over tegenslag, rampspoed en levenslust.

Door Dorothée Foole

Gerda Stoffelen (76) werd geboren in Tivoli, dat toen nog bij Geldrop hoorde. “Samen met mijn tweelingbroer Theo waren wij de jongste in een gezin van acht kinderen. Ik heb een fijne jeugd gehad en was best wel een buitenkind. Maar dat kwam natuurlijk ook, omdat we een groot gezin waren. Zodra het buiten droog was, zei mijn moeder: ‘Gaan jullie maar buiten spelen!’ Ik herinner me echter ook nog goed de kaartspelletjes thuis. Het gezellige van een groot gezin is, dat er altijd iemand beschikbaar is. Ik heb er goede herinneringen aan.” Gerda ging naar de meisjesschool aan de Heezerweg en volgde daarna de huishoudschool aan de Jan Smitzlaan.

Piet Sauer en the Valiants

Als tiener beleefde Gerda best een bijzondere tijd. “Ik werkte op de Stalenkamer van de Trijpfabriek Schellens aan de Vestdijk. Via een collegaatje leerde ik muzikant Piet Sauer kennen. Piet maakte deel uit van de band The Valiants en samen met hem maakte ik een mooie tijd door. De band was in de jaren zestig van de vorige eeuw populair in Eindhoven en ver daar buiten. Ze hadden optredens door het hele land en ik ging natuurlijk mee. Van mijn zestiende tot en met mijn negentiende heb ik een geweldige tijd gehad. Maar op een gegeven moment kwam toch de klad in onze relatie. Helemaal toen ik John tegenkwam.”

Lichttoren

John werd de nieuwe man in haar leven en met hem was Gerda gelukkig. Ja, en toen kwam op 23 januari 1970 dat fatale moment. Gerda zat bij John in de wagen. “Komend vanuit Woensel reden we onder het viaduct door richting de Philips Lichttoren. Opeens kwam er een auto van rechts. Deze raakte onze auto aan de achterkant waardoor de wagen ging tollen. Ik had geen riem om, mijn portier vloog open en ik werd half uit de auto geslingerd. De auto kwam tot stilstand tegen een lantaarnpaal en het portier aan mijn kant klapte daardoor weer dicht! Ik weet er zelf niets meer van, maar mijn benen zaten tussen de deur.”

Amputatie

Gerda werd wakker in het ziekenhuis en kreeg te horen dat allebei haar benen tot onder haar knieën geamputeerd waren. “Natuurlijk was ik verdrietig. Ik was nog maar 21 jaar en opeens voor het leven gehandicapt. Ik heb een heel medisch traject moeten doorlopen. Op Goede Vrijdag in 1970 mocht ik het Binnenziekenhuis verlaten. Ja, en toen volgde het revalidatieproces. Ik wilde niet bij de pakken neerzitten en had twee opties: of levenslang liggen of weer leren lopen! Natuurlijk koos ik voor het laatste, maar dat is ook nog niet zo eenvoudig. Protheses moesten op maat gemaakt worden, vooral de aanhechting met de geamputeerde stomp is nog een heel gedoe. Dat moet allemaal goed passen anders gaat ’t irriteren. Ik heb letterlijk mijn schouders onder het revalidatieproces gezet en ik heb ervoor gezorgd dat ik met ‘mijn hulpstukken’ weer uit de voeten kon!”

Twee kinderen

De liefde van haar vriend John werd nog eens bevestigd toen ze in 1971 elkaar het ja-woord gaven. Gerda: “We trouwden en kregen daarna twee kinderen. Lieke, een meisje in 1975, en Ab een jongen in 1977. Dat ging allemaal goed. Ik was jong en kon me snel en veilig bewegen, ook zonder rolstoel. Ik genoot van het moederschap. Het huwelijk met John eindigde in 1986 in een scheiding. Door mijn ongeluk kwam ik in de WAO terecht. Werken zat er dus niet meer in, vandaar dat ik me als vrijwilliger dienstbaar heb gemaakt voor de wijk in Stratum waar ik woon. Ik werd voorzitter commissie leefklimaat Schuttersbosch en organiseerde allerlei activiteiten. Toen er sprake was van een vestiging van Mac Donalds in onze wijk hebben we als buurt massaal geprotesteerd, zo ook toen Woonbedrijf aankondigde dat onze houten huurwoningen afgebroken zouden worden!“ Voor haar bevlogen vrijwilligerswerk mocht Gerda de vrijwilligerspenning van de gemeente Eindhoven ontvangen.

Niet bij de pakken neerzitten, maar genieten van het leven. Dat is nog steeds de insteek van Gerda. Natuurlijk was ze verdrietig toen in 2000 onverwachts haar tweelingbroer Theo overleed. “Nota bene op onze verjaardag, 20 mei! Ik was op dat moment samen met mijn zus op vakantie in Spanje. Theo bleek een fatale hersenbloeding te hebben.”

Dochter terminaal ziek

Het grootste verdriet overkwam haar echter in 2009. “Op 12 maart 2009 is mijn dochter Lieke (34) overleden. Ze was terminaal ziek. Ik ben blij dat ze uit haar lijden is verlost, maar ik mis haar nog iedere dag. Ik was destijds totaal verdoofd. Ik kon geen krant of boek meer lezen of televisieprogramma kijken. Ik gaf nergens meer om. Ook nu zie ik ze nog zo binnenkomen.“

Gelukkig heeft Gerda nog steeds een goed contact met haar zoon. Daarbij zorgt ze ervoor dat ze veel ‘onder de mensen komt’. “Ik ga al tientallen jaren twee keer per week revalidatie zwemmen in de Tongelreep. Met een speciale lift word ik dan in het water gelaten, waar ik vervolgens baantjes zwem. Dat gaat heel goed.“

Terugkijkend op haar leven vindt Gerda dat ze tot nu toe een goed leven heeft gehad. “Toch altijd goed voor een 7,5 of zelfs een 8!”