Ik fietste over de Aalsterweg, twee uur ’s nachts, toen er een auto langzaam naast me kwam rijden. Ramen naar beneden, drie mannen die riepen ‘huh ze is al moeder, kijk dat kinderzitje’. ‘Hoezo kijk je niet naar ons, doe niet zo flauw’.
Mijn lijf gloeide door de actiestand waar het - zodra ik de auto vaart hoorde minderen - in geschoten was, mijn hoofd draaide overuren. Ik wist dat ik mijn lief niet kon bereiken, die sliep. Mijn vriendinnen stonden nog in de kroeg. De Aalsterweg was verder leeg. Zo neutraal mogelijk trapte ik door. Tot ze bij de kruising met de Boutenslaan lachend hard wegreden.
De volgende ochtend vertel ik mijn lief dat er vreemde mannen naast me reden en ik het bedreigend vond. Mijn man, immer genuanceerd met groot inlevingsvermogen, haalt zijn schouders op en zegt ‘ach ja’. Had ik het te luchtig verteld? Omdat we als vrouwen leren om alles waar we bang van worden luchtig te maken ‘omdat het zo niet is bedoeld’.
Ineens hoor ik mezelf schreeuwen, ‘jij zult nooit snappen, hóe intimiderend dat is hè. Dat de ander bijna altijd fysiek sterker is dan jij. Hoe we zo gewend zijn elkaar als vriendinnen te appen als we thuis zijn. Situaties te slikken om het niet te laten ontvlammen.’
Alle keren dat ik me onveilig voelde - die keer dat iemand van de Rutgers Stichting belde en mij als 14-jarig meisje intieme vragen stelde voor een ‘enquete’ en ineens erg begon te hijgen, die keer toen een kennis van 22 mij als 15-jarig meisje thuisbracht en de auto plots een donker bos instuurde om me te kussen, die keer toen ik duidelijk had gezegd dat ik alleen wilde knuffelen en de man in kwestie toch bovenop me dook en ik hem zelfs na herhaaldelijk ‘nee’ schreeuwen haast niet van me afgeduwd kreeg - al die keren dacht ik dat het aan mij lag. Dat ik teveel aanleiding gaf. Te onduidelijk was. Het te zwaar opvatte.
En terwijl ik naar mijn lief kijk, duidelijk geschrokken van mijn uitbarsting, besef ik, we hebben verdomme nog een lange weg te gaan. En precies daarom is het aanstaande vrijdag weer Internationale Vrouwendag.
Saskia
dit-dus.nl