Door de lens van Willem Wouterse

In ‘Door de lens van’ tonen Eindhovense (amateur-)fotografen een selectie van hun favoriete foto’s. Dit keer met Willem Wouterse (65).

Door Marjolein van Hoof

Sinds wanneer fotografeer je?

Op mijn 16e zag ik een advertentie in de krant van City Foto. Daar kocht ik mijn eerste camera: een Pratika MTL3. Geen idee waarom, dat ding praatte tegen mij, denk ik. Later schafte ik een Nikon aan, dat is altijd mijn merk gebleven.

Wat ik destijds fotografeerde, weet ik niet meer zo goed. Eén foto staat me helder voor de geest: van mijn vader die in de tuin werkt. Ik maakte de foto vanaf het balkon.

Tot halverwege mijn 20e was ik actief met fotografie, daarna werd dat een tijd minder. Met de komst van de digitale fotografie heb ik het echt weer opgepakt, ik was toen halverwege de 40. Ik kwam in andere werelden terecht. Ik won een fotowedstrijd en werd gevraagd voor Eindhoven Dichtbij. Via dit platform kreeg ik accreditaties voor concerten en kon ik een portfolio opbouwen.

Wat fotografeer je zoal?

Vooral portretten, evenementen en concerten. Ik ben huisfotograaf van Café Wilhelmina en ik ben een van de vaste fotografen van de Effenaar. Dit poppodium selecteert concerten die bij je stijl passen; het lukt vaak beter om iets vast te leggen als je daar affiniteit mee hebt. Ik vind met name hiphop heel leuk, rock, rock ’n roll, ska en punk: de energieke optredens.

Concerten fotograferen, leer je vooral door heel veel te doen. In het begin schiet je een beetje met hagel. Ik maakte wel duizend foto’s van een optreden, nu zijn dat er honderd. Ik ben een scherpschutter geworden, zie vaak vooraf al welke foto er gaat komen.

In het begin van een nummer kijk ik wat elke muzikant doet. Zingt de gitarist bijvoorbeeld mee, en is dat dan op een A- of een O-klank? Dat heeft invloed op het beeld. Bij een A-klank krijg je veel meer expressie.

Het liefst sta ik zo dicht mogelijk bij het podium, bijvoorbeeld middenin de moshpit (de plek bij het podium waar mensen wild dansen, red). Ik wil dat het voor de kijkers net is alsof ze er zelf bij zijn.

Daarnaast maak ik portretten. Zo fotografeerde ik voor Mud Magazine, gemaakt door een club creatieve schrijvers en beeldmakers. Elk nummer had een thema en dat inspireerde me enorm. Daar heb ik een vrijer idee gekregen van wat een portret nu eigenlijk is. Ik hoor van mensen dat ze mijn portretten verhalend vinden: dat vind ik een leuk compliment. Ik wil dat de kijker begrijpt wat ik fotografeer en waarom ik het wil laten zien.

Op welke foto ben je het meest trots?

Oef, dat is moeilijk. Deze, van Iggy Pop vind ik wel heel bijzonder. Hij trad op tijdens Paaspop, een week voor zijn 72ste verjaardag. Normaal is er vooraan plek gereserveerd voor fotografen, dat was bij hem niet zo en daar baalde ik van. Ik stond gewoon tussen het publiek en fotografeerde hem met een lange lens. Het is net of hij recht in mijn lens kijkt en gebaart: dit gaat je geld kosten, jongen. Die interactie vind ik het allermooist.

Wat ik ook nooit ga vergeten, is een theatershow van Wende Snijders. Ik mocht tijdens de laatste drie nummers fotograferen. Geweldig, haar passie en energie! Ze was doorweekt en helemaal afgetraind. Na afloop heeft ze twee foto’s van me gekocht om op een cd-hoes te zetten. Dat gaf een hele nieuwe kick. Intussen zijn er meer cd-hoezen bijgekomen, onder meer van Iris Penning, No Matching Socks, Camilla Blue en The Dirty Denims. En ik maak promofoto’s: heel leuk.

Wat is het grootste compliment dat je kreeg?

Dat mensen mij vragen, dát vind ik het grootste compliment. Of het nou een bekend persoon is of niet: dat maakt niets uit. Blijkbaar zien ze iets in mijn werk en dat vind ik mooi.

Waar moet een goede foto voor jou aan voldoen?

Het moment, het beeld, de goede lijnen en de sfeer: het moet allemaal samenvallen en dan is het goed. Het gaat om de intensiteit, de energie die erin zit en wat het losmaakt bij de kijker. De eerste seconde dat je de foto ziet en dan de verdieping als je er langer naar kijkt. Techniek is minder belangrijk. Ik plaats ook wel onscherpe foto’s die gewoon geweldig zijn omdat het juiste moment gepakt is. Perfectie is namelijk heel erg saai.

- Geboren en getogen Eindhovenaar, woont in het Vonderkwartier.

- Vader van Oscar (34) en Lucas (31).

- Was in zijn jonge jaren etaleur bij De Bijenkorf.

- Studeerde ‘Wonen & Omgeving’ aan de Design Academy.

- Werkte als interieurarchitect, is nu ruim 20 jaar ontwerper van pretparken.

- Houdt van mountainbiken.