Steeds vaker valt het begrip ‘brede welvaart’ binnen de muren van het stadhuis. Hiermee bedoelen we dat het optimisme in de stad en onze sterke economie voor iedereen wat moet bijdragen.
Dat kan in de vorm van een eerlijke baan met een goed arbeidscontract en een fatsoenlijke salaris. Maar ook door iedereen de mogelijkheid te geven om zich te ontwikkelen met bijvoorbeeld een opleiding. Helaas profiteert niet iedereen van onze welvaart. Als gemeente willen we dit veranderen. Daarom hebben we iemand aangesteld die onderzoekt hoe we de welvaart op een goede en eerlijke manier kunnen verdelen. Afgelopen week sprak ik met hem en vertelde ik over mijn zorgen over de onbetaalbaarheid van woningen voor mensen met een laag inkomen of een flexibele baan.
Na een week hard werken bezocht ik mijn favoriete friettent in de stad. Ik vond dat ik een ongezonde maaltijd had verdiend. Het verwonderde mij dat voortaan zelfs frietjes worden bezorgd. Ik raakte met een van de bezorgers aan de praat. Al gauw hadden we het over zijn baan en wat daar wel en niet leuk aan was. Brede welvaart kreeg op dat moment voor mij een extra naam en rugnummer.
Ik ken veel mensen die de eindjes net wel of net niet aan elkaar weten te knopen. In die zin was zijn situatie bekend. Maar een man van 24, die 58 uur per week moet werken om alleen zijn maandelijkse lasten te betalen en zonder baanzekerheid, was wel nieuw voor mij. Eigenlijk werkt hij om overeind te blijven. Terwijl een jong persoon juist moet kunnen werken aan vooruitgang en aan zijn of haar toekomst.
We hebben telefoonnummers uitgewisseld. Ik ga zeker een dag met hem mee om te zien hoe het is om maaltijdbezorger te zijn. Graag hoor ik zijn verhaal. Niet omdat hij zielig is, maar omdat hij een voorbeeld is van de oneerlijke verdeling van onze welvaart. Aan u vraag ik om deze onzichtbare helden te waarderen in hun werk. Soms met een compliment en soms met een extra fooitje.