Afgelopen week was ik eindelijk eens buiten de vier muren van huis of kantoor. Ik ging naar Drents Dorp om de vrijwilligers een handje te helpen met het vullen van 120 pakketjes. Tijdschriften, leuke gadgets, zaadjes en allerlei andere spullen moesten in tasjes gestopt worden.
Elke week worden deze tasjes bezorgd bij senioren en kwetsbaren, die deze tijden alleen moeten doorstaan. Om mijn handen uit de mouwen te steken was heerlijk! Het was fijn om op de fiets te stappen en ergens naartoe te gaan. Om de warmte en solidariteit van mensen, naar elkaar toe, zo concreet te voelen. Sinds de lockdown ben ik continu bezig met de vraag: wat leren we van deze crisis? En wat gaat blijvend veranderen in onze levens na deze crisis? Tijdens het inpakken praatten we gezellig met elkaar.
We hadden het over de manier waarop mensen bereid zijn om elkaar te helpen. Dat buren elkaar meer spreken, het fijn vinden om iets voor elkaar te betekenen. Dat viel de vrijwilligers ook op. Dat we niet raar opkijken als iemand ons vraagt hoe het gaat. Corona heeft veel ellende met zich meegebracht, maar ons gevoel van samenhorigheid is veel groter geworden. Onze buren en straat doen er weer toe. Het gezegde ‘beter een goeie buur dan een verre vriend’ is niet voor niets een wijsheid die al jaren stand houdt.