Marjolein van Hoof

Stratumseind gaat flink op de schop. Reden om in het hart van deze stapstraat te duiken, samen met de ondernemers van toen en nu. Deze week met Gerard (78) en Annelies (72) Kuypers van Café L’Espérance.

EINDHOVEN – “Dit was dé stamkroeg van journalisten en van ambtenaren, raadsleden en wethouders. Maar bovenal van de Eindhovense bouwwereld: aannemers, schilders, stukadoors en architecten. Mensen die elkaar nodig hadden. Geweldige clientèle.”

Nostalgisch

Gerard en Annelies vertellen mooie verhalen over hun café L’Espérance dat ze van 1975 tot 1980 runden op Stratumseind 77. Een nostalgische kroeg met een notenhouten bar, lampen met franjes, vitrages, persjes op de tafels en Belle Époque schilderijen aan de muur.

“Met rustige achtergrondmuziek van artiesten als Ella Fitzgerald, Pia Beck en Neil Diamond of gezellige Zuid-Amerikaanse klanken”, vertelt Gerard. Zelf groeide hij op in Eindhoven in een echt horecagezin. Al op zijn 23ste werd Gerard eigenaar van Hotel Le Duc aan het Stationsplein.

“In 1974 ontmoette ik Annelies. Ik had toen net het hotel verkocht en de Dommelsch Brouwerij nam contact op. Zij hadden dit pand op het Stratumseind gekocht - voorheen zat hier een tandarts - en wilden er een café van maken voor wat ouder publiek. Ze hadden het al mooi verbouwd en wij zagen het wel zitten.”

Tongetjes

Voor Annelies een grote stap: “Ik was daarvoor directiesecretaresse bij Philips en had totaal geen horecaervaring”. Gerard: “Wij vonden dat een café een gezellige ontmoetingsplaats moet zijn, waar je ook een hapje kan eten. Annelies kan goed koken. Op de kaart stonden kleine gerechten en soepen, maar ook saté en entrecote van de lavagrill”.

Annelies: “Medewerkers van de IBM hier om de hoek lustten wel een lekker tournadootje. Op dinsdag haalde ik tongetjes op de markt: dat was zo’n succes, iedereen zat te smullen”.

Voortvarende start

De twee hadden een voortvarende start. “We waren twee weken open toen PSV kampioen werd; meteen groot feest. Twee weken later promoveerde EVV van de eerste divisie naar de eredivisie; een nóg groter feest”, lacht Gerard.

“We draaiden vooral op het borreluur. Rond 17.00 uur liep het vol en om 23.00 uur was het leeg. We woonden boven het café en de boodschappen haalden we hier in de straat. Er was een groenteboer, slager en bakker. Stratumseind was een beetje dorps, één grote familie. Met Jantje van Oud Eindhoven, Alphons van de Bonzo en naast ons Mien van De Plekhoek. Er was geen rivaliteit.”

Warmste zomer

Achter L’Espérance lag een klein binnenplaatsje. “Het eerste jaar draaiden we zó goed, dat we er een mooie patio van lieten maken. Dat ging open op Koninginnedag 1976, het begin van de warmste zomer van de vorige eeuw. Nergens op Stratumseind kon je buiten zitten want er waren nog geen terrassen, behalve bij ons. Dat was me toch een succes!”

Willem Janssen

Wie ook zeker bijdroeg aan het succes, was Willem Janssen. “Geweldige barkeeper en een goede zanger. Hij kon de hele zaak entertainen. Na een kleine twee jaar ging hij weg om zijn hart te volgen in de muziek. De vakbekwame Henny en Ciny Pols volgden hem op.”

Willem maakte carrière als zanger Will Jones. “In 1987 reisde hij naar Amerika om, samen met artiesten als Manke Nelis en Tante Leen op te treden voor de Nederlanders daar. Vanuit het vliegtuig stapten ze in de bus. Deze werd aangereden door een dronken vrachtwagenchauffeur. De enige die overleed was Willem.”

Ravensdonck

In 1980 stopten Gerard en Annelies met L’Espérance. “We kregen de kans om Ravensdonck aan de Ten Hagestraat te exploiteren. Ik zwaaide daar de scepter over de grote bar beneden en Annelies over het restaurant op de eerste verdieping.” Dat deden ze tot 1990 waarna ze tien jaar voor andere horecaondernemers werkten. Daarna reisden ze als ervaren horecatijgers jaren de wereld over voor Stichting Pum. “Die zendt oudere experts naar bedrijven in ontwikkelingslanden om hun kennis te delen.”

Geweldige sfeer

Nog altijd kijken Gerard en Annelies met plezier terug op hun tijd in L’Espérance. “Geweldige sfeer en dat horen we nú nog van mensen terug. Eigenlijk was het één grote droom waar we samen in zaten.”

Stamkroeg van journalisten, ambtenaren en bouwwereld