Voor de Eindhovense cabaretier Gerrie Smits ging een droom in vervulling toen hij op sinterklaasavond in het Parktheater de première van zijn nieuwe show beleefde. Met zijn avondvullend programma Zoete Koek maakt Smits de komende maanden een tour door het land. De cabaretier hoopt dan de vruchten te plukken van zijn jarenlange tomeloze inzet om het als cabaretier te maken. “Mijn hart ligt bij het cabaret. Van een show spelen, krijg ik zoveel energie!”
Door Rob Weekers
“Zó, dat kan ik mooi afvinken op mijn lijstje. Ik heb al in heel wat zalen en zaaltjes gespeeld, maar het Parktheater is de voorlopige kroon op het werk.” Gerrie Smits (48) kijkt tevreden terug op de thuiswedstrijd in ‘zijn’ Eindhoven. “Het ging goed, voelde me zelfverzekerd. Ik had zóveel rust op het podium, voelde meteen dat het goed zat. Eigenlijk had ik meer last van de mensen die me vooraf via appjes succes wensten, dat begon een beetje op mijn zenuwen te werken.”
Diabetes
In Zoete Koek, zijn derde avondvullend programma, is Gerrie met onvervalst Eindhovense tongval openhartig over zijn ziekte waarmee hij iedere dag wordt geconfronteerd. Sinds tien jaar heeft hij diabetes type-1. “Balanceren op het koord van een wisselende bloedsuikerspiegel’, zo omschrijft hij het. In de praktijk betekent het voor hem zo’n vier keer per dag insuline spuiten, rekening houden met eten, en voortdurend zijn bloedsuikerspiegel controleren. “Best rot, maar het is niet anders”, relativeert hij. “Het bood me aan de andere kant voldoende stof voor de voorstelling. Sowieso blijf ik op de planken dicht bij mezelf, vertel over wat me bezighoudt. Welke cabaretier maakt er nu een voorstelling waarin diabetes een grote rol speelt? Nou, ik dus!”
Schuren
Niettemin stelt Gerrie Smits zich ook de vraag: Wat hebben we jarenlang geslikt voor zoete koek? Kunnen we nog wel geloven in al die dingen die we geleerd hebben en voor waarheid dachten aan te kunnen nemen? “Een voorstelling moet ook diepgang hebben”, verduidelijkt de goedlachse Eindhovenaar. “Het mag best een beetje schuren.”
John Travolta
De ambitie om op de planken te staan, zat er bij Gerrie al vroeg in. “Het podium heeft me altijd getrokken. Het theater heeft iets magisch, er hangt een sfeer waar ik heel blij van word. Voor mij is er niets mooiers dan spelen voor een publiek, mensen laten lachen en een leuke avond bezorgen.”
In Buurthuis de Ronde aan de Tongelresestraat was Gerrie als kind actief bij het Theaterspektakel. Bij de Miniplaybackshow van Henny Huisman bracht hij het tot een tv-optreden met een impressie van John Travolta. “Compleet met leren jack, en een vetkuif”, lacht Gerrie. En met carnaval ging hij als jochie de kroegen af om er impressie te geven van de klassieker van Toon Hermans’ ‘Wat ruist er in het struikgewas’. “Daar kreeg ik de lachers mee op mijn hand. Niet dat ik me ook maar in de verste verte wil vergelijken met Toon, dat niveau tik ik niet aan. Wel is hij voor mij een grote inspiratiebron geweest.”
Schaven en schuren
Ruim tien jaar klopt Gerrie Smits hard op de deur om door te breken als cabaretier. Als Master of Ceremony was hij ruim 50 keer gastheer tijdens Laughing Lizard, het comedycafé in het Parktheater. “Daar pluk ik nu nog de vruchten van, weet hoe het is om interactie met het publiek te hebben. De kunst is om een voorstelling er makkelijk uit te laten zien, alsof ik het als het ware ter plekke verzin. Niets is minder waar natuurlijk, want er gaat een ingrijpend schrijfproces van schaven en schuren aan vooraf.”
Experiment
Na stand-up optredens in buurthuizen, zaaltjes, en cafés, verlegde Smits de grens naar avondvullend cabaret, en speelde twee shows: De Groene Steen en Naakt. Die laatste show kan worden getypeerd als een uniek experiment. “Naakt werd geboekt in 36 theaters, mensen mochten gratis komen kijken. Dat was in de theaters nog niet eerder vertoond. Dit onder het mom: leer deze cabaretier kennen! Voor mij betekende het een flinke investering. Mijn technicus moest ik uit eigen zak betalen. Mijn drijfveer was: het is nu of nooit, ik móest zorgen dat mensen me leerden kennen. Het kostte bloed, zweet en tranen, maar ik heb er volle bak van genoten.”
Ambitie
Het tekent de ambitie van Gerrie, die zijn droom als fulltime cabaretier hoe dan ook verwezenlijkt wil zien. Nu nog werkt hij bij ProRail waar hij zich bezighoudt met bouwkundige inspecties van stations. “Ook leuk, maar het haalt het niet bij cabaret. Dat Zoete Koek nu aanslaat, is een geweldige steun in de rug. Het geeft maar eens aan: als ge hard werkt, dan komde er wel. Zou trouwens ook een mooie titel voor een volgende show kunnen zijn”, lacht Gerrie.
Trots op Tongele
Vanuit zijn woonkamer op de 18e verdieping van woontoren De Regent in hartje stad ziet Gerrie in de verte Tongelre liggen. Zijn geboortegrond, waar hij in de jaren tachtig in de Frans Halsstraat zijn jeugd doorbracht. “Ze noemen het een arbeiderswijk, maar er wordt vrij weinig arbeid verricht”, zegt hij met een glimlach. “Ik heb er met plezier gewoond. Thuis hadden we het niet breed, maar dat zat een gelukkige jeugd helemaal niet in de weg. Ik ben en blijf een gewone jongen uit Tongelre, daar ben ik trots op.”
De huizen van zijn oude wijk in De Laak zijn geweken voor nieuwbouw. “Dat was nodig ook”, weet Gerrie. “In ons huis hadden we maar één kachel. Dat heeft uiteindelijk een voordeel gehad: ik heb het nooit koud, en slaap altijd met het raam open.”
In zijn shows is zijn jeugd in Tongelre vaste prik. “Buiten Eindhoven is Tongelre niet heel bekend, maar da’s geen probleem. Elke stad heeft wel een wijk die op Tongelre lijkt”, legt Gerrie uit. “Wel vraag ik altijd voor de vorm of er ook mensen uit Tongelre in de zaal zitten.” Tijdens een voorstelling in Cuijk bleek dat tot zijn stomme verbazing het geval. “Zijn jullie op weekendverlof?”, was de gevatte reactie van Smits.
Scherp
“Interactie met het publiek heb ik sowieso nodig, dat houdt me scherp. Ik ben overigens niet het type dat mensen op de eerste rij gaat afzeiken, daar ben ik veel te aardig voor. Ik krijg vaak te horen dat ik een hoge gunfactor heb. Na een voorstelling ben ik in de foyer van het theater niet iemand anders dan wie ik op het podium ben. ‘Het is net of ik bij jou aan de keukentafel zit’, krijg ik wel eens te horen. Nou, dat is een mooi compliment. Vrienden zeggen: ‘Zo bende gij’.”
Hoe de vlag er voor de ambitieuze cabaretier over een paar jaar bij hangt, is voor Gerrie Smits nog niet duidelijk. ”Ik zie nu een stijgende lijn, die wil ik doortrekken. Landelijk doorbreken, een groot publiek bereiken, dat zou top zijn. Op het toneel ligt mijn passie.”
Zien wat Gerrie Smits zoal op de planken brengt? Kijk dan op: