Debuteren als auteur op je 67e. Greet Tulp uit Eindhoven heeft het gedaan. Hoewel ze al heel haar leven dagelijkse beslommeringen van zich af schrijft en ook al eens heeft gepubliceerd in verzamelbundels, maakt ze met Spitsuur haar thrillerdebuut. Het ging niet van een leien dakje. Andere bezigheden eiste steeds haar aandacht op. Sinds ze van haar pensioen geniet, heeft het schrijven een vlucht genomen. Er is zelfs al een vervolg in de maak.
EINDHOVEN – Taal is haar grootste passie. "Ik vind het ontzettend leuk om daarmee bezig te zijn." Dat doet ze als voorleesvrijwilliger bij een basisschool en in het Taalcafé van de Bibliotheek Eindhoven. Wekelijks komen daar anderstaligen bijeen om zich de Nederlandse taal eigen te maken. In groepjes wordt er steeds over een ander thema gesproken met elkaar. "Je ontmoet veel nationaliteiten. Zij leren van jou en ik van hen."
Al van jongs af aan is Greet ook bezig met schrijven. Terugkijkend op haar leven had ze vroeger Nederlands gaan studeren. "Het is er toen niet van gekomen. Ik had destijds geen zin om te gaan studeren. Op de lagere school kreeg ik het advies om naar het gymnasium te gaan. Ik koos voor de huishoudschool, zodat ik op mijn vijftiende kon gaan werken." Greet is geen type die nu zegt: 'had ik maar'. "Nee, ik ben niet zo'n spijtoptant. Je kunt je leven maar één keer leven."
Toch studeren
Rond haar veertigste besloot Greet toelatingsexamen te doen voor de hbo-opleiding verpleging. Met succes. Tegelijkertijd stelde ze zichzelf de vraag of ze écht vier jaar wilde gaan studeren. "De kinderen waren meer zelfstandig, zodoende konden mijn man en ik vaker onze eigen gang gaan. Dan wil ik niet 's avonds en in het weekend met een studie bezig zijn." Greets echtgenoot vond juist dat ze meer moest gaan doen met het schrijven. Dat gebeurde wel, maar vooral als hobby. Tien jaar geleden overleed hij. "Toen ben ik alsnog een opleiding gaan volgen."
Aansluitend werkte ze ruim acht jaar als doktersassistent in Máxima Medisch Centrum. "Van schrijven kwam weinig. Op de dagen dat ik werkte had ik 's avonds geen energie meer en op mijn vrije dagen waren er andere bezigheden die mijn aandacht opeiste." Anderhalf jaar geleden ging ze met pensioen. "Toen vond ik mezelf er wel klaar voor. Een oproep bij een uitgever trok mijn aandacht. Hij wilde dat jaar tien nieuwe manuscripten uitgeven. Aan de voorwaarde van minimaal 60.000 woorden voldeed ik echter niet. Ik had er pas 22.000, maar ermee stoppen was geen optie meer." Ze tikte er is ras tempo 34.000 woorden bij, stuurde het manuscript in en na anderhalve dag werd Greet al gebeld. "Dat vond ik heel bijzonder."