De Eindhovense Joke van der Loo, geboren Van der Vliet, is nog helder van geest, woont nog zelfstandig, wandelt iedere dag een rondje in de buurt en leest de krant nog zonder bril. Met recht is ze een dame op leeftijd te noemen, temeer wanneer je weet dat Joke aanstaande donderdag haar honderdste verjaardag viert!

Door Dorothée Foole

Het is een verademing om een gesprek met deze oude dame te hebben. Haar optimistische karakter straalt uit haar heldere blauwe ogen en haar lachende mond bewijst dat ze nog goed ‘bij de tijd’ is. In haar huiskamer hangt een aantal van haar schilderijen en foto’s van haar man Tiny, haar zoon, kleinkinderen en achterkleinkinderen.

Kostschool

Nog even en dan mag Joke zich een eeuweling noemen. Een leven van honderd jaar ‘prop’ je niet zomaar in een artikel, maar enkele hoogtepunten kunnen er wel in genoemd worden.

Zo vertelt Joke dat ze als oudste in een gezin van vijf kinderen op de Strijpsestraat 56 gewoond heeft. “Het huis bestaat nog”, lacht ze. “Mijn vader was een zakenman en wij hadden het goed thuis. We hadden zelfs een Oostenrijks kindermeisje dat ook in het huishouden meehielp. Toen mijn moeder ziek werd, besloot mijn vader dat de oudste drie kinderen naar kostschool moesten. Dat was best heftig. Onze tuinman had een grote hutkoffer getimmerd voor al onze kleren en toen vertrokken we.”

Zo belandde Joke met twee zussen op de Middelbare Meisjes School, de MMS. “In een nonneninternaat in Aarle-Rixtel, waar ieder kind een nummer kreeg. Het mijne was 44! De nonnen waren streng en van ons werd veel discipline gevraagd. Eén keer per trimester mochten we naar huis.”

Snelle leerling

Joke was een goede en snelle leerling. In verband met de dreigende Tweede Wereldoorlog deed ze zes weken vervroegd haar eindexamen. Nog voor haar zestiende verjaardag behaalde ze haar MMS-diploma met mooie cijfers waaronder een 10 voor Duits, een 10 voor Engels en een 9 voor Frans!

Alhoewel een universitaire studie zeer zeker kansrijk zou zijn geweest, volgde Joke diverse cursussen waaronder steno, typen en telefoneren. Vervolgens had ze enkele administratieve baantjes. In haar vrije tijd speelde ze piano en was actief bij de hockey- en tennisclub én de padvinderij.

Naar Engeland

“In 1944 kreeg ik het aanbod om als begeleidster drie maanden naar Engeland te gaan. Het betrof een project om kinderen, die in de oorlog een trauma hadden opgelopen, tijdens een vakantieperiode op te vangen en te begeleiden. De reis er naartoe ging per boot en dat was super spannend, want er lagen her en der nog mijnen in de zee. Daarom werden we begeleid door mijnenvegers en af en toe zagen we ook daadwerkelijk een explosief de lucht in gaan. In Engeland verbleven we in een vakantiepark in Yorkshire.”

De drie maanden werden uiteindelijk drie jaren. “Omdat de gezondheid van mijn moeder sterk achteruit ging, ben ik terug gekomen en heb ik mijn moeder verzorgd. Daarna ben ik bij Philips gaan werken.”

In het toenmalige Philips Ontspannings Centrum (POC) had het concern destijds een eigen bibliotheek gevestigd. “Daar heb ik een aantal jaren met veel plezier gewerkt en veel gelezen! Ik onderhield ook nauwe contacten met de gemeentelijke bibliotheek.”

Huwelijk

Inmiddels was haar grote liefde in haar leven gekomen. “Martien, of Tiny zoals hij werd genoemd, kende ik al vanaf de bewaarschool waar we samen op zaten en hij woonde ook in onze straat. Zijn zusje Dora was mijn hartsvriendin. Tijdens mijn verblijf in Engeland had ik Tiny drie jaar niet gezien. We schreven elkaar veel. In 1951 zijn we getrouwd, maar er was verschrikkelijke woningnood. Gelukkig konden we bij een lieve vriendin in Waalre enkele kamers huren. Het was behelpen, maar we waren dolblij. In die tijd was het gebruikelijk dat vrouwen ontslag kregen zodra ze trouwden. Dat was dus ook bij mij het geval.”

68 jaar hetzelfde huis

In Waalre werd hun zoon Maarten geboren en in 1957 kregen Joke en haar man via het woonbedrijf van Philips een nieuwe houten woning in Stratum aangeboden. “Dat was fantastisch: een mooie bungalow, splinternieuw, alles gelijkvloers en een mooie tuin. De locatie was bijzonder. Een compleet nieuwe wijk, die tegenwoordig letterlijk vol bomen en groen staat, maar destijds nog een grote kale vlakte was. Het was ook een kinderrijke buurt. Kinderen konden vrijuit op straat spelen, iets wat trouwens nog steeds kan in ‘ons dorp’, zoals wij onze wijk noemen.”

Joke woont nu 68 jaar in hetzelfde huis. “In al die jaren heb ik me nooit verveeld. Ik schilderde veel, heb uit nieuwsgierigheid zelfs een tijdje Russisch gestudeerd en ik speelde veel op onze witte piano die een prominente plek in de huiskamer had.”

Helaas heeft Joke in 2014 afscheid van haar man moeten nemen. “Hij had de ziekte van Alzheimer. Ik heb hem zolang mogelijk thuis verzorgd, maar jammer genoeg moest hij op het laatst toch naar een verzorgingstehuis, waar ik hem dagelijks bezocht.”

Zoon Maarten, die in Helmond woont, is inmiddels ook gepensioneerd en bezoekt zijn moeder vaak. Ook de drie kleinkinderen en vijf achterkleinkinderen dragen Joke een warm hart toe.

Goede genen

Qua gezondheid wil Joke niet klagen. “Ik heb twee kunstheupen en op mijn leeftijd heb je overal wel eens een pijntje. Ik dwing me echter om iedere dag een rondje in de buurt te lopen. Ik moet blijven bewegen, want anders gaat ’t fout.”

Heeft ze een bepaalde leefregel waardoor ze zo oud is geworden? “Ik heb nooit gerookt en eigenlijk ook geen alcohol gedronken. Een advocaatje met slagroom heb ik altijd wel lekker gevonden en tegenwoordig drink ik af en toe ’s avonds een glaasje rode port”, vertelt ze.

“Ik probeer altijd optimistisch te zijn en ik ben nooit ijdel of veeleisend geweest. Dat was vroeger al zo. Terwijl mijn zusje graag de mode op de voet volgde en bijvoorbeeld de nieuwste kousen wilde dragen, had ik zoiets van: die ouwe zijn ook nog goed! Misschien dat mijn ouderdom ook in mijn genen zit. Mijn vader is 94 geworden. Mijn enige broer is overleden evenals een zus, maar twee van mijn jongere zussen zijn ook al in de negentig.“

Haar honderdste verjaardag viert Joke samen met familie, buurtgenoten en kennissen. Ook burgemeester Jeroen Dijsselbloem komt Joke feliciteren.