Een avontuurlijk leven. Zo luidt de titel van het boek over Cor Louwers (72), met 45 dienstjaren op de teller een icoon binnen de Eindhovense politie. Het boek beschrijft niet alleen zijn jeugd, diensttijd en de tijd na zijn pensionering, maar ook één van de meest schokkende gebeurtenissen uit de geschiedenis van het Eindhovense politiekorps: de aanslag op het leven van Cor Louwers en Jolanda Goijarts in 1998 op de Heezerweg.

Door Rob Weekers

Het boek kwam tot stand door middel van een crowdfunding onder Eindhovense politiemensen. Het is verschenen in een beperkte oplage, en is niet in de reguliere boekhandel te vinden. Niettemin wil Cor graag zijn verhaal doen. Juist om aan zoveel mogelijk mensen duidelijk te maken dat er achter ieder politie-uniform een mens van vlees en bloed schuilt. “Als agent weet je nooit wat er op je afkomt als je de straat op gaat”, zegt Cor. “Wat wel vaststaat is dat je in de loop van je carrière heel wat voor je kiezen krijgt.” De oud-politieman maakt meteen de aantekening dat dit nu eenmaal bij het vak hoort. “Maar dan nog, voor mensen die een normale kantoorbaan hebben, is het waarschijnlijk moeilijk te bevatten.”

Onvoorstelbaar

Cor, geboren en getogen Eindhovenaar, moet even slikken als hij terugdenkt aan de nacht van woensdag 7 op donderdag 8 oktober in 1998. Het is een avond die hij van zijn leven niet zal vergeten. “Samen met Jolanda was ik op weg naar het bureau toen we een melding kregen van een inbraakalarm in een winkel aan de Heezerweg. Toen we daar aankwamen, zagen we op de stoep twee mannen lopen. Even kijken wat ze te melden hebben, vonden we allebei. Jolanda stapte uit de auto, en niet veel later volgde ik. Een van de mannen sprak zijn maat aan in een buitenlandse taal. Toen gebeurde het onvoorstelbare”, zegt Cor met een trilling in zijn stem. “Een van die mannen haalde uit zijn jas plotsklaps een pistool tevoorschijn. Hij schoot op Jolanda, richtte het wapen op mij en vuurde weer. Het gebeurde zo onverwacht, zo snel. Onwerkelijk, zo voelde het”, blikt Cor terug.

Impact

Dat de twee het na konden vertellen is op zich al een klein wonder. Jolanda werd door haar buik geschoten, maar de kogel raakte geen vitale organen. De kogel die Cor trof, ketste voor een deel af op zijn koppelriem. ”We hebben die avond ontzettend veel geluk gehad.” Jolanda herstelde en keerde terug in dienst. Cor bleef, naast zijn dagelijkse werk, een actieve rol spelen in het rechercheonderzoek dat werd gehouden naar aanleiding van de schietparij. Tot een veroordeling heeft het nooit geleid. ”Dat zit me nog steeds dwars”, zegt Cor. De impact van die avond in 1998 is er na al die jaren nog steeds. Cor schiet vol als hij zijn relaas doet over wat er die nacht is gebeurd. “Het went nooit om er over te spreken.”

Noodlot

Drie jaar later, in 2002, sloeg het noodlot alsnog toe. Tijdens de afhandeling van een eenvoudige aanrijding op de A2, negeerde een automobilist een afzetting. Een zware botsing volgde, waarbij zowel de veroorzaker als Jolanda, om het leven kwamen. De impact op het korps was immens. Jolanda (34) kreeg een begrafenis met korpseer, waarbij haar geliefde politiepaard voorop in de rouwstoet liep. Voor Cor was de klap enorm, toen hij hoorde dat Jolanda was overleden. “Onze band was heel sterk, we waren maatjes, juist omdat we samen zoveel hadden meegemaakt. Met het verlies van Jolanda kon ik moeilijk omgaan, kon er jaren niet over praten, had het weggestopt. ”

PTSS

De schietpartij, het noodlottig ongeval, en andere stressvolle momenten gedurende zijn loopbaan gingen Cor niet in de kouwe kleren zitten. Uiteindelijk werd de diagnose particiële PTSS (posttraumatische stressstoornis) vastgesteld. Iets waar meer politiemensen mee te kampen hebben. “Bij de politie was het lange tijd gebruikelijk om zo snel mogelijk de draad weer op te pakken. Nu weten we dat het goed is om rust te nemen, en met anderen te praten. Achteraf denk ik: had ik dat maar eerder gedaan.”

Steun

Dat onderschrijft ook oud-collega Irene Kersten (50), die het initiatief nam voor de crowdfunding van het boek. Irene werkte tot 2018 24 jaar bij de politie, en maakte daar onder andere deel uit van het team Collegiale Ondersteuning. Dit team biedt nazorg aan politiemensen die heftige zaken hebben meegemaakt. In 2014 combineerde ze haar politiewerk met een eigen bedrijf -Rust na impact- waar ze mensen hulp biedt met het omgaan met en verwerken van trauma’s.

Haar collega’s bij de politie verloor Irene niet uit het oog. Toen ze een bericht op Facebook zag waarin Cor zijn afschuw uitte over de Avondklokrellen in 2021, nam ze contact met hem op. Irene: “Ik merkte dat Cor nog veel te vertellen had, maar ook dat er bij hem nog veel oud zeer zat. Het politievak is prachtig, maar het heeft ook een keerzijde”. Het bleef niet bij één ontmoeting. ”Met alles wat hij heeft meegemaakt, is Cor er natuurlijk eentje van de buitencategorie.”

Irene opperde tijdens een van de gesprekken met Cor het idee om zijn levensverhaal in een boek te vervatten. Cor: “Dat wilde ik graag. Mijn vader, die ook bij de politie werkzaam was, had net als ik ook PTSS. Ik heb geprobeerd om te achterhalen waar dat bij hem vandaan kwam. Daar ben ik nooit helemaal achter gekomen. Ik wil mijn verhaal vertellen, voor mijn kinderen en kleinkinderen. Voor een deel is het ook het verhaal van Jolanda”, zegt Cor. “Het boek is aan haar opgedragen.”

Intensief

“We hebben de tijd genomen”, zegt schrijfster Mariët Jonkhout die het levensverhaal van Cor op papier zette. “Het zijn intensieve gesprekken geweest. Logisch ook met de gebeurtenissen die zo ingrijpend zijn. Voor mij was het de kunst om een goede balans te vinden. Bij de politie heeft Cor ook veel mooie dingen meegemaakt.” Cor: “Er staat niet alleen maar zware kost in het boek, hoor.” Zo zijn er in het boek ook sappige anekdotes te vinden over kleurrijke figuren die het pad van Cor kruisten tijdens zijn loopbaan bij de politie. ”Met recht een avontuurlijk leven”, licht Mariët de titel van het boek toe.

Boswachter

“Als ik mijn carrière over zou mogen doen, zou ik niet voor een baan bij de politie kiezen”, zegt Cor resoluut. “Boswachter lijkt me een keuze die me beter past. Nog steeds ben ik graag in de natuur te vinden”, zegt hij. ”Neemt niet weg dat ik mijn politiewerk met veel plezier heb gedaan, en mooie tijden heb gekend. Bij de bereden politie bijvoorbeeld. Maar ook de tijd dat ik bij de hondenbrigade was, ligt me na aan het hart.” De laatste 5 jaar van zijn carrière is Cor leidinggevende geweest van de bereden politie van Boxtel en Eindhoven. ”Dat was een fantastische tijd, ik ben dankbaar dat ik het zo heb mogen afsluiten.”