Zeg je Ellen Schoumacher, dan zeg je: sociaal, maatschappelijk betrokken, creatief, aanpakker, regeltante en nog veel meer. Ze lijkt onvermoeibaar met alle mooie initiatieven die ze op haar naam heeft staan. Hoog tijd om eens een duik te nemen in het leven van deze rasechte Eindhovenaar. “Ik vind alles leuk, dus ik doe alles.”

Door Marjolein van Hoof

Lampegat riep haar in 2014 uit tot Goei Vrouwke; een eretitel die haar ook buiten carnaval niet misstaat. Ellen Schoumacher (58) geeft anderen namelijk graag ‘positieve geluksmomentjes’, zoals ze dat zelf omschrijft. Wellicht dat haar opvoeding hieraan ten grondslag ligt. “Alles eerlijk verdelen: dat was vroeger wel een dingetje bij ons thuis. Niemand kreeg meer of minder dan de ander.”

Arbeidersgezin

Ellen groeide op in Woensel: “Als jongste van zes kinderen. Ik kom uit een traditioneel arbeidersgezin: mijn moeder was huisvrouw en mijn vader werkte als lasser bij de DAF. Mijn ouders zijn van Indische afkomst en kwamen begin jaren ’60 naar Nederland. Zij waren de vluchtelingen van die tijd: in hun thuisland heerste een burgeroorlog en ze hebben alles achter moeten laten.”

Ellen was een eigenwijs meisje, vertelt ze. “Ik was altijd bevriend met wat ze toen ‘vlooienkinderen’ noemden; de buitenbeentjes die vaak gepest werden. Ik was nóg kleiner dan nu, maar ik ging er gewoon voor staan. Sloeg nergens op”, lacht ze.

Bezige bij

Ellen ging al op vroege leeftijd werken. Zo werkte ze in de sieradenhandel en later in de textielhandel: “In Valkenswaard bij een zaak voor luxe interieurtextiel. Ik heb dat zo’n twintig jaar gedaan.”

Deze bezige bij deed er bovendien nog van alles naast. Zo studeerde ze een jaar Communicatie in de avonduren, had een massagestudio, gaf creatieve workshops én was ook nog moeder van een dochter.

“Ik ben heel erg van: u vraagt, wij draaien en ik kijk wel wanneer ik struikel. Dat kan je ver brengen, maar het kan je ook veel kosten. In 2009 had ik een burn-out te pakken. Ik viel gewoon om. Dat was niet de eerste keer. Ik nam ontslag en besloot uit te zoeken wat mij mankeerde.”

Gelouterd

“Ik liet me testen en toen bleek dat ik ADHD heb. Er vielen zoveel dingen op hun plek. Dat heeft mij enorm geholpen. Intussen zat ik wel thuis en had ik nog maar 25% van mijn vroegere inkomen. Dat was best heftig. Ik heb een periode gehad dat ik nog een tientje had voor drie weken. Dat heeft me wel gelouterd”, knikt ze.

“Toch had ik altijd het idee: ik kom er wel weer bovenop. Ik had destijds een woning in Oud-Woensel en daar woonden veel mensen waar het écht niet goed mee ging. Omdat ik toch niet stil kan zitten, opende ik met andere bewoners een buurthuisje. We runden dit helemaal op sociaal kapitaal; er ging dus geen geld in om.”

Samen Schaften

Daar organiseerde Ellen tal van activiteiten, zoals elke vrijdag ‘Samen Schaften’. “Mensen deden echt hun best om iets lekkers mee te nemen en dat deelden we met elkaar. Als je niks had, kon je ook gewoon aanschuiven. Het was ook de tijd dat ik de Bring Your Own picknicks organiseerde. Ik wilde mensen laten ervaren dat je ook leuke dingen kunt doen zonder dat het geld kost. Als je positieve geluksmomentjes hebt, wordt het leven minder zwaar.”

Backstage Eindhoven

Haar inzet voor de maatschappij viel op. Zo won ze in 2012 de FRITS Publieksprijs. “En ik werd een soort van gescout voor de politiek.” Uiteindelijk was Ellen acht jaar lang raadslid namens de PvdA. “Ik zag dit als een level-up van vrijwilligerswerk. Via de politiek wilde ik het leven van mensen beter maken. Ik ben echt backstage Eindhoven geweest. Je ziet alle ellende, maar ook de mooie dingen.”

Nog altijd is ze betrokken bij de politiek als fractiemedewerker voor PvdA Brabant. Daarnaast onderneemt ze onder de noemer ‘Ellen (be)tekent’ uiteenlopende activiteiten.

Buurtaanjager

Zo richt ze zich als visuele verhalenverteller onder meer op zakelijk tekenen voor bedrijven en organisaties..

Als verzamelaar van meningen en ideeën is ze lid van het creatieve collectief De Hartendames en is ze actief als Buurtaanjager voor ’CKE in de buurt’ voor de wijken Mensfort, Rapenland en Kronehoef. “Om cultuur dichterbij de mensen te brengen, vooral voor wie dat niet zo voor de hand ligt.”

Als fan van de liefde kunnen vrienden en familie haar bovendien vragen als BABS én als betrokken buurvrouw (“ik vind dat een eretitel”) zet Ellen zich in om anderen te helpen.

Verbinding

Creativiteit en verbinding lijken de rode draad in haar leven; niet alleen zakelijk, maar ook zeker privé. Pas nog nam ze met anderen het initiatief voor een nieuw theatersportclubje in Eindhoven, genaamd ‘Gewoon Accepteren’.

Bovendien richtte Ellen de Eindhovense afdeling op van de wereldwijde tekenclub Urban Sketchers. “Elke eerste zaterdag van de maand trekken we met een groep de stad in om te schetsen wat we zien. De club bestaat uit allerlei nationaliteiten. Je hoeft niet goed te kunnen tekenen; echt iedereen mag meedoen. Tussendoor lunchen we samen en dat verbindt enorm. Superleuk!”

Onvermoeibaar, zo lijkt het. “Ik vind het wel meevallen”, grinnikt ze. “Ik denk dat ik het goed volhoud, omdat ik veel met andere mensen doe; dat maakt het ook zo mooi. En ik doe alleen maar dingen die ik echt leuk vind!”