Het was een van onze mooiste vakanties. Toen we lang geleden met drie kleine kinderen en een vouwwagen helemaal naar de punt van Italië reden, met de boot de oversteek naar Griekenland maakten en daar de Peloponnesos verkenden. Na de vouwwagen, volgde een caravan en tenslotte een kleine camper.
Maar deze keer niet. Geen sleurhut achter de auto, geen camper met reisgemak maar ook zeer zeker ongemakken, maar gewoon een tent op wielen met een goed bed, genoeg ruimte, gemakkelijk te vervoeren en altijd de auto startklaar. In de showroom leek het eenvoudig. Waterpas stellen, pootjes uitdraaien, slaapgedeelte uitklappen, luifel aanritsen, scheerlijnen aanspannen en haringen in de grond slaan. Fluitje van een cent!
De ellende begon echter al zodra we thuis kwamen. Om de stekker van de vouwwagen los te koppelen van onze auto, lag mijn man letterlijk languit op de grond. Enthousiast dachten we afgelopen zondag even proef te draaien, voordat we met onze nieuwe aanwinst daadwerkelijk weg wilden gaan. Het zaakje uitklappen lukte nog wel, evenals het waterpas stellen, maar op de een of andere manier lukte het niet de juiste tentstokken voor de luifel in elkaar te krijgen. We kwamen tot de conclusie: veel te bewerkelijk allemaal. Het drama eindigde toen we de vouwwagen op de oprit stalden en het disselslot moest worden aangebracht. Wat we ook deden, het lukte niet. Gelukkig schoot een buurman met technisch inzicht te hulp.
De vouwwagen gaat binnenkort op Marktplaats, want de praktijk is ook dat ik door allerlei onverwachte handelingen met rugpijn deze column zit te schrijven. En laten we eerlijk zijn. Vakantie in Eindhoven is momenteel ook geen straf. Sinds kort ben ik de bezitter van een scooter. Met de wind door m’n haren afkoeling zoeken, heerlijk. Dat neemt niet weg dat ook ik blij zal zijn wanneer er deze week een einde komt aan deze zinderende hitte.
Dat onze huiskamer geen 27 maar 20 graden aantikt en er eindelijk weer eens een drup regen valt.