Zeg maar Yasin

Je bent geboren en getogen in Eindhoven. Je voelt je eigenlijk meer Eindhovenaar dan ‘Nieuwe Nederlander’ of de afkomst die door je aderen stroomt, ondanks je kleurtje. Je hebt hard je best gedaan. Je altijd voor de volle 100% ingezet. Je soms zelfs gedistantieerd van mensen die op jou lijken, of in je vriendenkring de nuance in de discussie proberen te brengen. Je hebt intussen een olifantshuid gecreëerd voor de lieve vrede. In de wijk waar je woont, zijn er veel zoals jij. Hard werkende, kansen zoekende en omgevingsbewuste tweede of derde generatie jong volwassenen. Je bent niet alleen kind van je ouders. Je bent ook ouder van jouw kinderen. En eigenlijk ben je ook al heel lang ouder van jouw ouders.

Je wilt het anders doen dan hen. Bewuster betrokken zijn bij de ontwikkeling van je kinderen. Samen hun talenten ontdekken en misschien ook jouw jeugddromen via je kinderen waarmaken. Tegelijk zie je dat sommige dingen niet veranderd zijn. Je voelt soms het onrecht, maar het is zo glibberig dat het je niet lukt er grip op te krijgen. Niet alleen jouw identiteit en loyaliteit staan vaak ter discussie, maar ook die van je kind.

Je voelt je steeds wat minder thuis en steeds wat kwader. Het tolerante en gastvrije Nederland waar je grootouders het over hadden, lijkt niet meer te bestaan. De samenleving verhardt en het doemscenario van je ouders “dat ze ons ooit het land uitgooien” is minder onzin geworden dan je had durven vermoeden. Zeker als je hoort en leest wat er nu in Amerika gebeurt.

Het enige wat ik je wil zeggen, is dat ik je pijn voel en hoor. Maar ik wil niet alleen je onvrede horen, maar ook je ideeën. Samen met jou zoeken naar alternatieven die insluiten in plaats van uitsluiten. Ik denk dat jij dat eigenlijk ook liever doet. Het gevoel van uitsluiten ken jij namelijk als geen ander. En dat wens je niemand toe.

Yasin Torunoglu