Zijn vader verplichtte hem piano te leren spelen. “Terwijl ik vaak liever buiten met vriendjes was.” Toen saaie toonladders echter vervangen werden door melodieuze werkjes, werd ook zijn liefde voor de muziek geboren. De Groningse Hans Wieringa (78) ontdekte zo’n vijftig jaar geleden in Eindhoven zijn ware passie pas echt: pianospelen én mensen vermaken.

Door Dorothée Foole

“Mijn vader speelde viool. Muziek was voor hem een levensbehoefte. Dat wilde hij ook op mij overbrengen. Het gevolg was dat ik als ventje van zes jaar iedere dag verplicht een uur voor de piano zat. Eindeloos toonladders herhalen en noten leren lezen; het werd voor mij dagelijkse kost. Op den duur hoorde dat verplichte uurtje er gewoon bij en langzaam maar zeker kreeg ik er ook plezier in.”

Het was dan ook vanzelfsprekend dat Hans, toen hij ouder was, naar het conservatorium ging. “Ik wilde echter geen concertpianist worden. In plaats van een klassieke opleiding koos ik voor het populaire genre”, vertelt hij.

Holiday Inn

Hans rondde het conservatorium met succes af, maar met pianospelen de kost verdienen zag hij nog niet zo zitten. De keuze viel op het bedrijfsleven. Een bezoek aan Eindhoven gaf zijn leven een hele andere wending.

“In jaartallen ben ik niet meer zo goed”, verontschuldigt hij zich. “Ik zal rond de dertig jaar geweest zijn, toen ik tijdens een logeerpartij in het Eindhovense Holiday Inn in de publieke ruimte een piano zag staan. Ik kon de verleiding niet weerstaan en vroeg of ik er op mocht spelen. Ik speelde een aantal nummers en werd prompt door de directeur gevraagd of ik dat tijdens hun happy hour vaker wilde doen. Uiteraard tegen betaling. Nou, dáár had ik wel oren naar”, vertelt hij enthousiast.

“Op den duur bleek mijn pianospel zo geliefd te zijn, dat ik mijn baan als filiaalhouder van een schoenenzaak vaarwel heb gezegd en het hoge Noorden verruilde voor een toekomst in de Lichtstad.”

Hart in mijn vingers

Het piano uurtje bij Holiday Inn werd dan ook al snel uitgebreid met optredens in het Dorint Hotel, restaurant de Karpendonkse Hoeve en Le Village in Tongelre. “Ik had inmiddels visitekaartjes laten maken, want ik werd ook steeds vaker gevraagd of ik op familie- of bedrijfsfeestjes wilde spelen.”

Kortom: Hans werd een bekend gezicht en geluid in de Eindhovense horeca en ver daarbuiten. “Ik heb een prachtige tijd meegemaakt en mocht veel mensen ontmoeten. Componist Harry van Hoof zei altijd dat ik mijn hart in mijn vingers had.”

Chopin

Hans’ repertoire bestond hoofdzakelijk uit evergreens. “Maar op verzoek speelde ik ook wel klassieke stukken. Wanneer ik ergens speelde waar ook voormalig topman van Philips, Wisse Dekker aanwezig was, speelde ik op zijn verzoek steevast iets van Chopin. Overigens is dat ook mijn lievelingscomponist.”

Ook in het buitenland was Hans actief. “Jarenlang heb ik met veel plezier drie maanden per jaar in het Spaanse Estartit gespeeld en ook in het Duitse Stromberg heb ik ruim drie jaar gespeeld.”

Dankbaar

Nu Hans alweer geruime tijd gepensioneerd is en zijn werkzame leven op een laag pitje staat, maakt hij nog steeds mensen blij met zijn pianospel en wel als vrijwilliger in het Máxima Medisch Centrum. “Dat is heel dankbaar om te doen. Regelmatig krijg ik complimenten van bezoekers. Als waardering krijg ik vaak een opgestoken duim of opmerking.“

En alsof het zo moet zijn, komt er tijdens dit interview een mevrouw naar het tafeltje waar we zitten. Ze tikt Hans op de schouder en zegt: “Ik zie u hier nu zitten. Ik kom regelmatig voor pijnbestrijding in het ziekenhuis en vindt het dan zo fijn wanneer ik u hoor spelen. U bent ons beste medicijn!”

Voor Hans zijn de uurtjes in het Máxima Medisch Centrum in Eindhoven een bijna dagelijkse bezigheid geworden. Op maandag, dinsdag en op woensdag en/of vrijdag is hij van 11.00 tot 13.00 uur aan de vleugel in de ontvangstruimte van het ziekenhuis te vinden. “Ik hoop dit nog lang te mogen doen.”