Aan al het moois komt een eind. Zo ook aan het jaar waarin Lampegat de allereerste vrouwelijke Dorstlustige Hoogheid ooit had. Tijdens het Federatiebal neemt Rosa van den Nieuwenhof (30) afscheid als Stadsprinses Mina d’n Urste. “Mijn hoop was dat na dit jaar meer mensen enthousiast zouden worden over een vrouwelijke Stadsprins. Ik denk dat die missie geslaagd is.”

Door Marjolein van Hoof

“Het was echt heel gaaf en bijzonder om dit te mogen doen. Met mijn gevolg hadden we een topteam! We hebben zoveel gekke dingen meegemaakt en zijn op zoveel bijzondere plekken geweest. Ik denk - nou ja, ik weet het wel zeker - dat we vrienden voor het leven zijn. Ook iedereen van de SFEC die betrokken was, en De Eendracht: allemaal leuke mensen. Samen kun je er dan ook echt iets moois van maken.”

En dat is gelukt. Met haar stralende glimlach en enthousiasme wist Mina d’n Urste, samen met haar gevolg, al snel menig Lampegats hart te veroveren. “Veel mensen waren toe aan een vrouwelijke Stadsprins, maar natuurlijk kreeg ik ook signalen van personen die daar moeite mee hadden. Veel van hen, ook uit het traditionele carnavalsleven, kwamen gelukkig later naar me toe en zeiden: Ik was kritisch, maar je hebt het geweldig gedaan en ik ben er anders over gaan denken. En dat is precies waar ik op hoopte.”

Tranen in de ogen

Als Mina d’n Urste kan Rosa terugkijken op een jaar vol hoogtepunten. “En dat begon bij het Federatiebal. Een half jaar lang hadden we met het geheim geleefd dat ik de neie zou worden en dan is daar eindelijk die onthulling, in een afgeladen Parktheater. Bizar om mee te maken. Ik kreeg zoveel bijzondere reacties. Natuurlijk had ik verwacht dat mijn familie geraakt zou zijn, en dat was heel speciaal, maar er waren ook vrouwen die ik nog nooit gezien had en tranen in hun ogen hadden. Ik weet nog, de volgende dag bij de Prinsenreceptie, kwam er iemand naar me toe die zei: We hebben ruim twee uur in de auto gezeten, want mijn dochter moest en zou de prinses zien.”

Rosa glimlacht: “Ik denk dat er nu meer jonge meiden zijn die ook ooit Stadsprinses willen worden. Soms moet je eerst iets zien, voordat je erover durft te dromen. Dat heb ik deze carnaval echt gevoeld en misschien vind ik dat nog wel het meest bijzondere van het afgelopen jaar”.

Aandacht

Surrealistisch noemt Rosa de enorme aandacht die ze als eerste Stadsprinses van Lampegat kreeg: “Na het Federatiebal werd ik zo’n beetje elke dag gebeld door weer een ander medium. Het is ook heel grappig dat je ineens voor allerlei dingen buiten carnaval gevraagd wordt. Internationale Vrouwendag bijvoorbeeld. Er zijn genoeg andere vrouwen die het verdienen om op zo’n dag hun verhaal te doen, maar dan kiezen ze mij uit. Dat voelt best gek. Tegelijkertijd vind ik het belangrijk om het verhaal te vertellen, dus ik heb geprobeerd dat zo goed mogelijk te doen”.

Glimlach

Warme herinneringen heeft Rosa aan de bezoekjes op ‘sociale plekken’, zoals ze zelf zegt. De kinderafdeling van het Máxima Medisch Centrum bijvoorbeeld: “Je kunt ze een beetje carnaval brengen en de kinderen vergeten voor even waarom ze daar ook alweer zijn. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor verzorgingshuizen. Vaak zitten ze daar al te wachten op jouw komst en kun je echt een glimlach op iemands gezicht toveren”.

En dan waren er nog de vele verenigingen die ze in heel Eindhoven en omgeving bezocht. “Carnaval is me met de paplepel ingegoten, maar ik kende het vooral van CV Wilhelmina en van de binnenstad. Door zoveel verenigingen daarbuiten te bezoeken, besef je nog meer dat in alle haarvaten van de maatschappij dit prachtige feestje gevierd wordt. Ieder op zijn eigen manier, maar dat gevoel, die liefde voor carnaval, is overal hetzelfde.”

Koesteren

Dit jaar kan Rosa weer haar ‘eigen’ carnaval vieren. “Mijn jaar als Stadsprinses zal ik voor altijd koesteren en ik blijf andere verenigingen bezoeken die mijn hart gestolen hebben. Ik weet zeker dat ik bij mijn afscheid een traantje ga laten: het was zo bijzonder en dat sluiten we dan definitief af. Toch heb ik ook weer zin om míjn feestje te vieren: bij mijn vereniging, familie en vrienden. En dan samen met m’n vader het licht uit te doen bij Café Wilhelmina.”

Tips voor de neie

Heeft Stadsprinses Mina d’n Urste ten slotte nog een paar tips voor de neie? “Koester de mensen om je heen, zoals Stadshofkapel De Eendracht die je optilt, overal waar je naar binnen wordt geblazen. En natuurlijk de Lampegatse Karakters die ons carnaval met hart en ziel uitdragen. Besef tegelijkertijd dat gedurende het jaar het normale leven ook doorgaat; heb daar oog voor en bouw daar ruimte voor in. Laat je niet gek maken door de SFEC: af en toe een beetje ongehoorzaam zijn, mag ook. En ten slotte: keelpastilles. Neem heel veel keelpastilles mee!”