Rob Weekers

Van dakloos naar directeur van een zorgcentrum. Het is het verhaal van Frans Linssen uit Eindhoven. Linssen wil in september zijn droom verwezenlijken: een opvanghuis waar dakloze autistische jongeren weer de kans krijgen om iets van hun leven te maken. “Niemand verdient het om buiten te moeten slapen.”

EINDHOVEN - ‘t Keihuis, zo heet de plek in het buitengebied van Eindhoven waar Linssen zijn ziel en zaligheid in heeft gestopt. De precieze locatie wil hij nog niet kwijt. “We zijn bezig om een boerderij aan te kopen. Dat is nog niet helemaal rond, vandaar.”

In en om die boerderij moeten 25 appartementen verschijnen waar dakloze jongeren een plek krijgen. Niet alleen om te wonen, maar ook om hun leven weer op de rit te krijgen, zo is de bedoeling. Linssen: “Maar dan wel op mijn manier. Mensen niet het gevoel geven dat ze in een instelling zitten, dat is al een belangrijke insteek. Tijdens mijn periode als dakloze heb ik vaak gedacht: hulpverlening móet anders. Nu geef ik het handen en voeten.”

Een uitgewerkt plan ligt er al. t Keihuis zorgt voor zorgwoningen aan dak- en thuislozen op basis van WLZ en AWBZ, financiële middelen vanuit de overheid waaruit de zorg voor cliënt wordt betaald. Dagbesteding, verzorging, begeleiding, alles is door Linssen uitgewerkt. Ook is er hulp van mensen die helpen met financiën en regelgeving. Al kan Linssen nog wel wat steun gebruiken om op te starten, “Donaties zijn welkom, sponsoring ook”, zegt hij.

“Niet achterom kijken, de blik gericht op de toekomst houden.” Het is inmiddels het levensmotto van Linssen. Hoewel er over zijn verleden meer dan genoeg te vertellen valt. Drie jaar leefde hij op straat, nadat hij door de woningbouwvereniging uit zijn huis werd gezet. “Vechten tegen ambtelijke molens”, zo noemt hij het. “Ik moest bankafschriften overhandigen waarop ook gegevens stonden van mensen die mij financieel een handje hebben geholpen. Dat wilde ik niet. Privacy is voor mij een groot goed. Maar werk je niet mee, en houd je je niet aan de regeltjes, dan krijg je uiteindelijk het deksel op de neus en sta je op straat.”

Frans pakte de draad weer op en werkte een tijdje als schoonmaker van airco’s. Daarna werd hij dakdekker. Dat heeft hij een aantal jaren gedaan om vervolgens voor zichzelf te beginnen. Toen hij thuis kwam te zitten door psychische en lichamelijke klachten werd het moeilijker. Linssen hij had de pech dat hij acht maanden moest wachten voordat hij zijn uitkering kreeg. “Toen ging het wéér mis, en moest ik mijn woning verlaten.”

Overleven

Het leven op straat is hem zwaar gevallen. “Een kwestie van overleven, een nare periode”, blikt hij terug. Slapen deed hij in de bosjes, of in een tent. De nachtopvang meed Linssen. “Daar werd veel gestolen, het waren mij type mensen niet.” Tijdens zijn jaren op straat zag Linssen veel lotgenoten die in de fuik van alcohol en drugs en ook criminaliteit terechtkwamen. “Met name jongeren zijn kwetsbaar. Daarom wil ik juist voor hen het verschil kunnen maken, zij hebben de toekomst. Want niemand mag zomaar op straat komen staan.”

Tijdens zijn periode als dakloze ontmoette Frans Linssen een gehandicapte man die na het overlijden van zijn vrouw eveneens op straat belandde. “Die man heb ik een beetje wegwijs gemaakt in het wereldje, probeerde hem te helpen. Maar ook hij werd van het kastje naar de muur gestuurd”, vertelt Frans. “Ik heb hem ook verteld van de plannen die ik had om een opvang voor daklozen te beginnen. Op een dag belandde hij in het ziekenhuis. Een dag voordat hij stierf heb ik hem nog opgezocht, en hem beloofd door te gaan met mijn plannen. Dat heeft me veel gedaan. Soms zie ik het niet zitten, maar dan denk ik terug aan de belofte die ik heb gedaan, die wil ik niet breken.”

Energie

Voor Frans werd het duidelijk dat hij zo snel mogelijk weer een woning moest zien te vinden. Een flat in Woensel, waar hij nu woont, bleek een lot uit de loterij. “Al moet ik nog wel elk dubbeltje omdraaien om rond te kunnen komen”, zegt hij. “Of ik teveel hooi op mijn vork neem om juist nu met een project als ‘t Keihuis te beginnen? Zeker niet! Het geeft me de kans om iets goeds te doen, krijg er energie van”, zegt hij. “Hoewel het natuurlijk ook best spannend is.” ‘t Keihuis noemt Linssen zijn ‘reddingsboei’. “Ik ga niet in een hoekje zitten huilen. ”

Frans steunen? Stuur dan een bericht naar: frans.linssen73@gmail.com

hetkeihuis.nl

‘Niemand mag zomaar op straat komen staan’