“Ik heb het tij niet kunnen keren. Maar zoals de vloed mooie schelpen brengt, zo zal de tijd mij leren wat deze tegenslag me brengt.” Je gevoelens verwoorden in slechts een paar zinnen. Het is niet iedereen gegeven. Thea Schoutissen (67) heeft deze gave wel. Ze schreeuwt het niet van de daken, maar haar gedichtjes en korte verhalen verwonderen, inspireren en bieden troost.
EINDHOVEN - Al als 11-jarige speelde zij zich in de kijker door als melkbrigadier een reis naar Engeland te winnen. “In mijn tijd werd het drinken van melk gepromoot.” Als 12-jarige werd ze op de fiets aangereden door een vrachtwagen. “Ik was enkele weken bewusteloos, had een bekkenfractuur, een scheurtje in het middenrif en mijn milt moest verwijderd worden. Ik heb lang moeten revalideren.” Ze doorliep de MULO en daarna de MMS op het Knippenbergcollege in Helmond. “De leerstof die ik daar kreeg aangeboden was veel breder, minder schools. Er was een schoolkrant en daar zijn gedichtjes en kleine verhaaltjes van mij geplaatst.”
Thea wilde graag verpleegster worden, maar kon dit vak vanwege haar zwakke rug niet aan. Ze ging werken op een secretariaat en bekwaamde zich tot secretaresse. Ze trouwde, kreeg 3 kinderen en af en toe nam ze deel aan schrijfwedstrijden. In 1992 vond er een ommekeer in haar leven plaats. Ze scheidde van haar man en ging in Eindhoven wonen. “Ik werkte voor allerlei uitzendbureaus en maakte kennis met de Kunstclub.” Onder het pseudoniem Eva Libra verscheen in 2006 Thea’s eerste bundel ‘Tussen licht en donker’, met zo’n 30 gedichten. Ze publiceerde in het Brierke, de wijkkrant van de Achtse Barrier en maakte korte verhalen, waarvan er een ook in een boek geplaatst is.
Een aantal werken heeft ze handmatig ingebonden. In 2011 kwam haar laatste bundel uit. Momenteel besteedt ze veel aandacht aan haar familie. “Ik besteed enkele dagen per maand, inclusief de nachten, aan mijn kleinkinderen.” En schrijven? “Nu even niet, ik maak voor mijn kleinkinderen een soort levensboeken met foto’s en teksten.”