Als politicus sta je vaak in de spotlights. Dat voelt altijd als een hele verantwoordelijkheid. Jouw voorkomen is niet alleen namens jezelf. Je staat ook voor een partij, voor waarden en idealen en vooral voor de mensen die jou hun stem hebben toevertrouwd. Dat is een behoorlijke beproeving.

Vooral als het om moeilijke keuzes gaat die je moet verantwoorden óf omdat het een moment is waarop je echt geen fout kunt maken.

Dat zijn zenuwslopende momenten waarop je geconcentreerd, scherp en sterk moet blijven. Het zijn de momenten waarop je echt hard moet werken om in jezelf te blijven geloven.

Zaterdagavond moest ik aan de jongens van PSV denken. Hoe zouden zij zich voelen op de avond voor hun kampioenswedstrijd? Want ik weet - net als zij - dat PSV Henkie uit de Achtse Barrier in het stadion vooraan zit te glunderen en dat William een traantje wegpinkt thuis voor de buis als de elf van PSV de wedstrijd van Ajax winnen.

De talenten van de voetballers en de trouw van de fans maken dat PSV niet alleen een voetbalclub is maar een levensstijl, een inspiratie en vooral een verbindend gevoel van trots.

Zouden de voetballers ook onzeker worden? Zouden zij de spanning en verantwoordelijkheid voelen voor al die mensen die meeleven? Zondag lukte het hen in elk geval om te blijven geloven in hun eigen kwaliteiten en die van hun teamgenoten.

Ondanks de druk op hun schouders. Ze speelden gedurfd, voor de winst. Ze gaven alles met het risico dat het verkeerd liep. Je kunt immers alleen winnen als je ook bereid bent om te verliezen. De jongens van PSV hadden dat door.

En dat is best knap voor een stel twintigers. Bijzondere jongens die dus terecht in de spotlights staan. Als echte KAMPIOENUH!