Het was zaterdag 28 september 2014. ik stond samen met de toenmalige burgemeester bij de ingang van de Orangerie. De plek waarvan we bekend hadden gemaakt dat we daar onze verantwoordelijkheid als stad zouden nemen om oorlogsslachtoffers op te vangen. De plek waar een azc zou komen. We wilden graag de buurt informeren over ons besluit en ze betrekken bij de verdere invulling en samenwerking voor die plek.

Tijdens de inloop werd ik aangesproken door Ingrid. Ze was boos over ons besluit en vond de komst van asielzoekers ook eng. Niet gek, want ineens was wereldnieuws zo dichtbij. Het gesprek gaf ons allebei geen bevredigend gevoel. Ik besloot haar mijn telefoonnummer te geven, zodat we een keer rustig konden afspreken.Onze wereldbeelden stonden heel ver van elkaar af, maar toch nam zij de moeite om met mij af te spreken. Ook voor mij was het een drempel waar ik overheen moest stappen, om nieuwsgierig te zijn naar haar wereldbeeld. We hebben elkaar niet alleen toen, maar in de afgelopen vier jaar regelmatig ontmoet.

Afgelopen week kwam er een mailtje binnen. Van haar. Ze schreef me dat zij samen met haar man heeft besloten dat ze op mij gaat stemmen. Dat is niet alleen leuk omdat je inzet wordt gewaardeerd. Het had voor mij ook een symbolische waarde van verbinding. Voor het feit dat je in elkaar moet investeren om elkaar te begrijpen. Dat vertrouwen iets is waar je altijd aan moet werken. En dat het flexibiliteit en nieuwsgierigheid vraagt om elkaar te leren begrijpen. Haar mailtje is het teken dat Ingrid en ik elkaar begrijpen en respecteren. Ik besef dat het mailtje een van de vele bijzondere verhalen achter een stem is. Ongeacht voor welke partij of welke persoon. Daarom al is het de moeite waard om jouw stem over twee weken uit te brengen.