Het Eindhoven-gevoel van Björn van der Doelen

“Als ik over de Kennedylaan rijd en die lelijke kegels zie, dan denk ik: ah, ik ben weer thuis. Dat voelt altijd fijn”, lacht hij.

We zitten aan een gezellige houten eettafel in zijn huis aan de Elzentlaan. Hier woont de oud-PSV’er en muzikant Björn van der Doelen samen met zijn vrouw Ellen – “m’n meiske”- en hun drie zonen van 17, 16 en 14.

“Je vroeg naar mijn favoriete plek in de stad? Nou, dat is hier. Het liefst ben ik gewoon thuis. We hebben het knus gemaakt en we zijn graag samen: dat is ook onderdeel van thuis zijn. Eigenlijk gaan we zelden op stap. Je hebt hierachter dat hok gezien; we zitten hier wel goed.”

Dat ‘hok’ is een gezellige ruimte in de tuin, met een drumstel, piano, hangbank en muren vol foto’s en posters. “Geluidsdicht, dus als we ’s avonds harde muziek willen draaien, kan dat. Je kunt er gewoon roken, dansen én platen draaien die jij leuk vindt: wat wil een mens nog meer?”

Dialect

Björn groeide op in Hintham (Den Bosch) en maakte kennis met Eindhoven toen hij als 10-jarig ventje bij de jeugdopleiding van PSV kwam. “Wat me meteen opviel, was het dialect. In Den Bosch spreken ze met een rollende r, hier is het allemaal wat zachter. Toen vond ik Eindhovens nog Vlaams klinken”, grinnikt hij.

Op zijn 14e verhuisde Björn naar het PSV-internaat in Geldrop en ging hij in Eindhoven naar het Sint Joris College. “Ik was alleen maar op de Herdgang te vinden totdat ik ging stappen op Stratumseind. Dat was mijn eerste échte kennismaking met de stad.”

Beetje dorps

“Prettig volk”, zo noemt Björn de Eindhovenaren. “Ze staan open voor anderen. Dat heeft denk ik met Philips te maken, die mensen van heinde en verre hierheen haalde. De stad blijft groeien maar gelukkig is Eindhoven nog steeds klein en overzichtelijk, een beetje dorps zelfs. Hopelijk verandert dat niet teveel.”

Na zijn middelbare school woonde Björn een tijdje bij zijn ouders. “In 1994 kwam ik in de selectie van PSV, vijf jaar later gingen Ellen en ik in Eindhoven wonen, aan de Geldropseweg.” Sindsdien heeft hij de stad nauwelijks verlaten. Toen ik bij FC Twente speelde, had ik daar een appartementje waar ik vooral het eerste jaar bivakkeerde en ik heb een jaartje in Luik gewoond.”

Toch keerde hij telkens terug naar de Lichtstad. “Ik heb me hier gewoon altijd thuis gevoeld. Misschien is dat wel typisch Eindhoven: je bent hier snel op je gemak. En daarnaast is er qua muziek altijd veel te doen geweest. Bij de Effenaar, Dynamo, Café Wilhelmina en tegenwoordig ook De Rozenknop.”

Bende mal

In zijn tijd als voetballer maakte Björn al muziek. “We hadden een bandje en mijn meisje zong: ze kan veel beter zingen dan ik. Eigen nummers in het Engels. Totdat ik een liedje over vroeger schreef. Toen dacht ik: dat moet in het Brabants. En dan moet ik het ook maar zelf gaan zingen. Sindsdien zijn al onze nummers in het Brabants. Als je in je eigen taal schrijft, kom je tot mooiere dingen.”

Zijn eerste singeltje heette ‘Bende Mal’ en verscheen in 2006 toen hij nog bij N.E.C. speelde. “Ons mam vierde haar verjaardag en je weet hoe dat gaat: constant lopen voor iedereen. Iemand bood aan om haar te helpen en toen zei ze: Nee, bende mal, blijf lekker zitten. Daar zat zoveel ritme in. De dag erna schreef ik dat liedje.”

Een van de artiesten in Eindhoven die Björn in het begin letterlijk een podium gaf, was wijlen Ad van Meurs. “Hij betekende veel voor de rootsmuziek in de stad. Ad boekte me al in 2007 voor de Maandag van Van Meurs bij Meneer Frits. Hij kende het singeltje, maar eigenlijk had hij verder geen idee wat ik precies deed.”

Vergane Glorie

Inmiddels heeft Björn, samen met zijn Huursoldaten, de juiste muzikale weg gevonden en werkt hij geregeld samen met andere artiesten. Zo staat hij 28 oktober, samen met Ruud van de Boogaard en Martijn Kuijten in De Rozenknop met de voorstelling ‘Vergane Glorie’; een eerbetoon aan de onaangepaste figuren van Brabant.

Daarnaast verzorgt hij onder meer de PSV Podcast Skiete Willy. “PSV is voor mij onderdeel van Eindhovenaar zijn. Dat kun je niet los van elkaar zien. Eigenlijk hoort Philips daar ook bij. Ik blijf het moeilijk vinden dat ze niet meer op het shirt staan en dat Philips naar Amsterdam is verhuisd; onvergefelijk”, grinnikt hij. “Maar serieus: net als Eindhoven staat PSV voor mij symbool voor thuiskomen. Ik zat er vanaf mijn tiende, daar ben ik toch voor een groot deel opgegroeid.”

”Ik heb me hier gewoon altijd thuis gevoeld”

Door Marjolein van Hoof