Afgelopen week stonden er door heek Nederland beren achter ramen. De reden? Kinderen enthousiasmeren om op berenjacht te gaan en ze op die manier wat afleiding bezorgen. Kinderen en ouders zijn het namelijk niet meer gewend om constant op elkaars lip te zitten.

Mijn ervaring? Zodra je als ouder bezig bent, bijvoorbeeld met de was, koken of een ander klusje in huis, snappen kinderen dat ze zichzelf moeten bezighouden. Zodra je echter denkt: nu ga ik even zitten en lees de krant, staan ze opeens voor je neus. “Mam, wat gaan we doen?” Terugdenkend aan mijn eigen jeugd was het niet vanzelfsprekend dat je tijdens de lange zomervakantie op vakantie ging. Laat staan tijdens de kerst- en paasvakantie. Mijn moeder hield ons op haar manier bezig.

Het was feest wanneer we een tent in onze tuin mochten opzetten. Afgesloten van de buitenwereld kon ik me daarin uren vermaken. Ook bloemen en bladeren drogen was een bezigheid die door mijn moeder werd ingegeven. Meterslange, met de hand gehaakte ‘slierten’ van wol maken, was een sport in ons gezin. Want wie had de langste? Krantensnippers scheuren of knippen en daarmee op de grond afbeeldingen maken was ook erg leuk. Landjepik in de tuin, boterbabbels maken op het aanrecht, met de bal tegen een stoeprand gooien, rolschaatsen, britsen, touwtje springen, tegen een muur ballen, pintollen, bussenlopen, steltlopen en hoelahoepen: spelletjes die wij speelden voor het het tijdperk van Netflix en computerspelletjes.

De berenjacht die voor kinderen wordt georganiseerd deed me niet alleen aan mijn eigen jeugd denken, maar het inspireerde me ook. Een beer is er ook om te knuffelen en troost te bieden. Misschien is het een idee om eenzame ouderen, die momenteel verstoten van bezoek zijn, een knuffeldier te geven. Eentje die ze kunnen aanraken, knuffelen, waartegen ze kunnen praten, mee in bed kunnen nemen, ofwel een tastbare knuffel die hen gezelschap houdt in deze bange dagen van crisis en eenzaamheid.