Ik krijg elke week tientallen uitnodigingen, in alle soorten en maten. Voor buurtfeestjes, voor de aftrap van een activiteit of als spreker op een conferentie. Het voelt als een voorrecht om zo vaak voor deze gelegenheden gevraagd te worden. Soms moet ik ‘nee’ zeggen als het niet relevant is of gewoon heel slecht uitkomt. Maar meestal zeg ik ja.
Ik heb een zwak voor (oude) bekenden die me ergens voor vragen. Zo kreeg ik een uitnodiging van een oud-studiegenoot. We hadden elkaar al jaren niet gezien. Via social media hadden we nog wel wat contact, maar de hectiek maakt toch dat je elkaar uit het oog verliest. Ze nodigde mij uit voor de opening van haar nieuwe restaurant. Als mooi gebaar naar de stad toe, hadden ze voor de opening Eindhovense vrijwilligers uitgenodigd. Ze zou het leuk vinden als ik daar als wethouder bij aanwezig kon zijn. Daar kon ik dus geen nee tegen zeggen. En ook deze keer kreeg ik geen spijt van mijn beslissing.
De beleving was echt fenomenaal, veel meer dan bij een normaal restaurant. Door een combinatie van lichttechnieken en geluiden, allemaal afgestemd op de smaakpupillen, krijgt eten bij hen een ander dimensie. Zo’n concept past bij lichtstad Eindhoven, waar design en technologie in ons bloed zit. Ik kon de beleving niet helemaal meemaken, omdat ik weer door moest. Naar vrienden die ik binnenkort mag trouwen. Daar haalden we samen jeugdherinneringen op. We kwamen in alle gezelligheid wel tot de conclusie dat de tijd vliegt en we echt ouder worden. Vrienden krijgen intussen hun tweede of derde kind, mensen ontvallen ons, en: twee avonden achter elkaar doorhalen lukt echt niet meer.
Maar we komen door dat ouder worden ook in bijzondere tijden terecht, waarbij het af en toe lijkt alsof we in science fiction terecht zijn gekomen. Nieuwe tijden, waarin technologie de nieuwe heilige koe is. Volgens mij is het voor ons allemaal de kunst om ja te blijven zeggen tegen die toekomst. Als je tussendoor ook maar de tijd neemt om met vrienden ouwe koeien uit de sloot te halen.