Het is altijd handig wanneer je er een voor ’t grijpen hebt. Ik bedoel zo’n klein handzaam zakmesje, waarin ook nog een flesopener, vijltje en piepklein schaartje verborgen zit. Ik heb er al jarenlang eentje aan mijn sleutelbos hangen.
Overigens gebruik ik ‘m niet vaak, maar vorige week heb ik nog een paar prachtig rood gekleurde herfsttakken afgesneden. Onlangs kocht ik ook voor mijn man zo’n exemplaar. Ik ging er speciaal voor naar een ijzerwinkel en keek m’n ogen uit naar wat er zoal op dit gebied aangeboden wordt. Uiteraard koos ik voor een klein exemplaar dat zonder moeite in een broekzak gestopt kan worden. Zo geheel anders zijn de messen die sommige tieners tegenwoordig met zich meedragen. Eerlijk gezegd schrok ik van de exemplaren die de politie op tv liet zien. Daarbij waren de kapmessen die ik in de winkel gezien had ‘kleine jongens’.
Terecht dat deze messen nu als gevaarlijke wapens verboden worden. We leven immers in een rare tijd, waarbij de lontjes steeds korter worden. Zaterdag was ik in een benzinestation. Het was er druk, anderhalve meter afstand betekende dat er zich een flinke rij wachtenden buiten aan het vormen was. Slechts één personeelslid had dienst en deze mevrouw had het druk met broodjes smeren! Terecht verbeten klanten zich die hun volgetankte tank wilden aftikken of munten voor een uitgebreide wasbeurt wilden afrekenen. De opmerking ‘het lijkt hier wel een broodjeszaak’ was dan ook op z’n plaats. De reactie: ‘we moeten ergens ons geld mee verdienen’. Blijkbaar ook, want de marge op de verkoop van benzine schijnt heel laag te zijn.
Korte lontjes bemerk ik ook bij de supermarktkassa, waar niet alleen sommige jongeren, maar soms ook ouderen zich niet aan de coronamaatregelen houden. Wanneer je hen daarop attendeert is steevast het antwoord: ‘Ik heb geen corona.’ Hoezo, net getest soms? En wat te denken van incubatietijd? Morgen kan de uitslag weer anders zijn. Ik ga niet doemdenken, maar mijn zinnen verzetten. Een legpuzzel met heel veel stukjes? Heerlijk!