Ik had door dat ik alles kon vragen, want het geluk van hun kleinkind was voor hen het belangrijkst. Ik weet nog dat ik mijn opa aan de telefoon vroeg om al die lekkere snoepjes en koekjes uit Turkije. Een paar maanden later kreeg ik een doos vol snoep, koek en allerlei andere zoetigheden. De hemel op aarde. Maanden heb ik ervan genoten.

Niet alleen hun kleinkinderen waren ver weg, ook hun dochter was naar een ver land geëmigreerd. Een land dat ze niet kenden en waar ze zich ook geen beeld van konden vormen. Je had in die tijd geen internet, om even te googelen. Ze moesten zich een beeld vormen op basis van telefoongesprekken die ze eens per maand hadden en de brieven en foto’s die ze kregen.

Afgelopen weekend waren ze 60 jaar getrouwd. Hun diamanten huwelijk. Alle kinderen én kleinkinderen waren na lange tijd weer bij elkaar. We blikten terug in de tijd. Naar hun kennismaking, bruiloft en 60 jaar huwelijk. Ondank het feit dat ze oud en fragiel waren, twinkelden hun ogen toen ze in hun achteruitkijkspiegel keken. Want ondanks alle uitdagingen die het leven ze heeft voorgeschoteld, kijken zij met trots terug. En dat maakt hun eerste kleinkind dan weer erg gelukkig. Missie geslaagd.