Sorry vogeltjes

Jarenlang heb ik katten gehad. Eigenlijk mis ik ze nog steeds. Een kat is eigenzinnig en laat zich niet paaien. Mijn liefste kat was Coco. Geen vrouwtje maar een gecastreerd mannetje.

Ik had net een poes uit het asiel gehaald, circa acht maanden oud. Een mooie, rustige lapjeskat, beslist geen avonturierster. Op aandrang van mijn kinderen kwam Coco erbij, een katje dat bij vrienden die een boerderij hadden tot de kittens behoorde die nog niet zolang geleden geboren waren. Volgens de vrouw des huizes echter minstens al acht weken oud!

Zo’n kleintje erbij leek me wel leuk dus ging Coco mee naar huis en moest van de een op de andere dag moedermelk missen. Hij poepte alles onder, maar we kregen hem aan vast voedsel, ze bleef wel altijd een beetje klein.

Coco ging het liefst op avontuur. Soms bleef hij nachten weg, kwam dan vaak gewond terug met een flinke beet in de staart, waar de dierenarts dan weer een drain zette, die ik moest spoelen. Hij zat ook altijd onder de teken.

Coco en ook de andere poes verhuisden met ons naar een ander huis. Tijdens de verbouwing verkende Coco de voor de aanleg van leidingen geopende kruipruimtes in ons huis. Ook was hij altijd aan de voorkant van het huis te vinden en ondanks voorbijrazende auto’s kwam hij altijd veilig thuis.

Coco is achttien jaar geworden. Op het laatst hoorde hij slecht, maar af en toe wilde hij weer naar buiten. Niet in de achtertuin,

want dan hees hij zich met zijn oude lichaam over de schutting om toch de voorkant weer op te zoeken. Dat werd hem uiteindelijk fataal.

Waarom moet ik nu na pakweg tien jaar weer denken aan deze lieve kat? De nationale vogeltelling afgelopen week!

Coco had namelijk een typische katteneigenschap, hij wist precies de nestjes te vinden waar vogels net uit hun ei gekropen waren.

Meerdere malen heb ik ter preventie in aanbouw zijnde vogelnestjes uit mijn klimop verwijderd, omdat ik wist dat Coco de moeders te slim af zou zijn.

Coco was mijn diehard, een survivor, slim en trouw. Sorry vogeltjes.