Oud-politicus Jan Terlouw hield onlangs op tv een betrokken betoog waarin hij stelde dat we het vertrouwen in elkaar zijn kwijtgeraakt.

Terlouw is inmiddels 85 jaar, een respectabele leeftijd die ik nog maar moet zien te bereiken. Het voorbeeld waarmee hij illustreerde dat het in zijn tijd maar heel normaal was dat er een touwtje uit de brievenbus hing of de achterdeur nimmer op slot was, kwam mij echter ook bekend voor. Ook mijn kinderen en hun vriendjes konden vrijelijk in- en uitlopen in ons huis.

Tegenwoordig ben ik wat voorzichtiger geworden. Een kijk- gaatje in de deur zorgt ervoor dat ik voordat ik deze open, kan zien wie er voor mijn voordeur staat en de achterdeur? Die zit vaak op de knip! Vertrouwen is een magisch woord dat ons verbindt en waarvan we aannemen dat we het goed met elkaar voor hebben.

Tijden zijn inderdaad veranderd. Ik schrok van het bericht dat jongeren soms wel tien uur of meer per dag actief zijn op hun smartphone. Ze kijken niet alleen naar filmpjes of reageren op Facebook berichten, het aantal apps die per dag verstuurd en bekeken wordt loopt soms in de duizenden!!

Natuurlijk zitten ze allemaal ook nog eens in zogenaamde groepapps en dat blijkt niet vrijblijvend te zijn. Ook daar is het vertrouwen blijkbaar zoek. Want de sanctie is dat wanneer je niet op een bepaalde groepsapp reageert, je er dan uitgegooid wordt. Het gevolg is dat tieners tot diep in de nacht met hun mobieltje in de weer zijn, want je wilt er natuurlijk wel bij horen.

De eerste keer dat mijn vertrouwen geschaad werd, was toen mijn moeder vertelde dat Sinterklaas niet bestond. Ik had een heilig vertrouwen in de Sint en ik voelde me bedrogen, niet door hem, maar door mijn moeder die bekende dat zij mijn vertrouwelijke briefjes in mijn schoentje gelezen had. Later snapte ik dit beter en ik vergaf het haar.

Wanneer we echt het vertrouwen in elkaar zijn kwijtgeraakt zoals Jan Terlouw suggereerde, dan hebben we inderdaad een groot probleem. Want samen voor elkaar zorgen, moet toch nog steeds ons levenselixer zijn.