Ooit hadden we in Eindhoven dansschool Becht aan de Jan van Lieshoutstraat, waar ik als tienermeisje op zondagmiddag regelmatig vertoefde. Niet in de laatste plaats omdat de muziek van Françoise Hardy die daar veelvuldig gedraaid werd, me erg aantrok. Net zoals zoveel ‘helden of idolen’ van toen is Françoise nu ook een herinnering geworden.
Het gaat hard de laatste tijd, want ook acteur Donald Sutherland is niet meer. Ja, en wanneer ik nu toch aan het herinneren ben, dan kan ik natuurlijk niet om onze eigen Nederlandse Hollywoodster Rutger Hauer heen. Met Monique van de Ven speelde hij de sterren van het doek in Turks Fruit, en in Soldaat van Oranje plaatste hij zich internationaal in de kijker. Voor mij is hij echter ook altijd Floris gebleven. De ridder die met wapperende blonde haren, galopperend op zijn paard, middeleeuwse avonturen beleefde.
Eveneens een legendarisch figuur, vooral bekend door zijn vertolking van dr. Zhivago, was natuurlijk Omar Sharif. En wat te denken van Charlton Heston van wie zijn spannende paard-en-wagenrace in de film Ben-Hur nog regelmatig getoond wordt. Marilyn Monroe blijft iconisch, evenals de enige echte James Bond: Sean Connery. Ook deze sterren van het witte doek hebben, samen met zovelen die ik niet genoemd heb, het aardse paradijs reeds jaren geleden verlaten. Als Nederlandse ster wil ik daar toch nog eentje aan toevoegen, namelijk zangeres Mariska Veres. Haar vertolking van Venus werd een wereldhit en nog steeds wanneer ik het nummer hoor, ben ik onder de indruk van haar stem.
Muziek neemt in ieders leven een bijzondere plek in. Allemaal hebben we een dierbare herinnering behorend bij een bepaald lied. Laatst was ik bij het afscheid van een lieve vriend en daar hoorde ik voor het eerst het nummer Together as one uitgevoerd door The Pitcher. Sindsdien krijg ik de rillingen over mijn rug bij het horen van deze muziek. Soms zet ik ‘m keihard aan in mijn auto. Want weet wat je het gekke van ouder worden is? Dat je in je hoofd toch ook nog altijd de tiener van toen blijft. Althans, zo werkt het bij mij.
Mensen die er niet meer zijn en die echt iets voor me betekend hebben, daar neem ik ook niet echt afscheid van. Ze blijven in mijn hoofd aanwezig. Regelmatig praat ik over hen, alsof ze zomaar opeens weer voor mijn deur kunnen staan.
Dorothée Foole
eindhovenwinkel.nl