Afgelopen week moest ik de hele week aan de kleine Miraç denken. Ik had in de afgelopen editie een emotioneel interview met de twee vriendjes van het terminaal zieke jongetje. Om de ouders van Miraç financieel te steunen in deze verdrietige tijd waren zij een statiegeldactie gestart. Wanneer je zeven of acht jaar bent, dan lijkt de dood ver weg. Helaas gaat dat niet altijd op. Miraç bleek uitbehandeld te zijn. De artsen konden hem niet meer helpen. Afgelopen zondag is hij thuis overleden.
Hoezeer mensen met het zieke kind en zijn ouders meeleefden, bleek uit de vele reacties die de statiegeldactie teweegbracht. Naast vele lege flessen en blikjes die door zijn vriendjes werden verzameld, werden er ook op mijn oprit enkele tassen achtergelaten. Via mijn brievenbus ontving ik enkele brieven met daarin kaarten ter troost en geldelijke giften. Een vrouw die bij mij aanbelde, vertelde dat zij geen statiegeldflessen had maar toch iets wilde doen. Ze had een mooie kaart gemaakt en in de envelop ook wat geld gestopt.
In deze tijd - waarin we te maken krijgen met oorlogsdreigingen, een regeringsformatie die maar niet wil lukken, zorgen om ons klimaat en noem maar op - is het soms goed om een pas op de plaats te maken. Om stil te staan bij de luxe wanneer je een goede gezondheid hebt. Om meer oog te hebben voor mensen die dit geluk niet hebben. En geloof me: dat zijn er veel, heel veel. Zeker wanneer je ouder wordt, want dan nemen krachten af. Een schouderklopje, samen een kopje koffie drinken of een ommetje maken; je kunt er een ander blij mee maken.
De narcissen en krokussen staan overal volop in bloei en ook het lentezonnetje schijnt voor iedereen. Ik steek een kaarsje op voor Miraç, pluk een paar bloemetjes en denk aan zijn familie. Miraçs leven was kort, te kort. Ik wens zijn ouders en familie veel sterkte in deze verdrietige tijd. Het leven is broos, helaas. Rust zacht Miraç.
Dorothée Foole