Na zeventien jaar als verloskundige te hebben gewerkt in Eindhoven, zoekt Marina Smit een andere horizon op. Ze gaat naar Zambia om daar verloskundigen op te leiden. Het sterftecijfer onder pasgeborenen is daar schrikbarend hoog. Met haar Zuid-Afrikaanse wortels komt ze op bekend terrein. “Voor Afrikaanse vrouwen ben ik daarom een zus.”

Eindhoven - Het sterftecijfer tijdens de bevalling, zwangerschap na 24 weken en de eerste week op aarde is in Zambia 70 op de duizend. “Dat was 90, dus dat gaat vooruit.” Ter vergelijking, in Nederland is dat 5,3 per duizend (cijfers KNOV, red.). Marina Smit (59) is al actief binnen de verpleegzorg sinds 1983, dit in haar geboorteland Zuid-Afrika. Haar partnerschap bij verloskundigenpraktijk Clair de Lune in de Achtse Barrier heeft ze verkocht om haar zorgdroom werkelijkheid te laten worden.

Haar man werkte al in Zambia en zij sluit nu voor twee jaar aan. Volgende week vertrekt ze. “Dat kan ook zomaar vier jaar worden. Mijn kennis wil ik doorgeven”, zegt ze beslist. Vanuit haar standplaats Lusaka, de hoofdstad, zal ze vrijwilligers met raad en daad bijstaan om zo goed mogelijk de zwangere vrouwen te ondersteunen. “Ik ga weer naar huis, zo voelt dat voor mij. Afrika is mijn thuis.” Ze kijkt even om zich heen. “Ik heb het hier heel fijn gehad.”

De organisatie waar ze voor gaat werken heet Hope Africa. Ook onder de moeders is het sterftecijfer hoog door bloedingen na de geboorte. “Ze bevallen vooral thuis en ik wil ze daarom zover krijgen om naar de verschillende klinieken te komen.”

Aangezien de deelnemers allemaal vrijwillig werken, zal het animo om door te zetten niet groot zijn, beseft ze. “Al houden we er vijf over van de dertig die zich aanmelden, dan is dat al mooi. Het zal continue zoeken zijn naar nieuwe aanwas.”

De signalen die bij de zwangerschap erbij horen leert ze ze aan. “Waar ze op moeten letten en hoe te handelen. Heel basic maar effectief.”

‘Hands on’

Het zal flink aanpoten worden voor Smit, dat beseft ze zelf ook. “Hands on, zoals dat zo mooi heet. Blijven sturen, blijven opleiden en kennis opfrissen. Een stuitbevalling zou hier een keizersnee zijn. Daar wordt een kind gewoon geboren.”

Haar eerste stappen zullen het bezoeken van de ziekenhuizen en klinieken zijn. “Ik denk ook aan rollenspellen, die ik weer opneem met de camera. Dan zien de deelnemers het zelf terug en leren ze van.”

Ze vervolgt. “De ervaring van twee werelden, De Nederlandse en de Afrikaanse, neem ik mee.”