Ik was uitgenodigd voor het 45-jarig jubileum en de afscheidsreceptie van meneer Peters op het Pleincollege Aloysius. Doordat mijn vorige afspraak uitliep, was ik te laat voor alle toespraken. Meneer Peters was bezig met zijn afsluitende woorden.

Ik deed mijn best om onopvallend een plekje te zoeken in de zaal, maar hij merkte mijn binnenkomst toch op. Hij onderbrak zijn speech en begon te vertellen over mij. Over wat voor een leerling ik was op de mavo en dat ik me had weten door te ontwikkelen tot wethouder. Hij was terecht trots, want hoe mooi is het als je als docent het eindresultaat van jouw inspanningen ziet. Al die jaren heeft meneer Peters zich met passie en toewijding ingezet voor zijn leerlingen en mag nu gaan genieten van zijn pensioen. Voor mij was hij een belangrijke leraar op een fragiel moment in mijn leven. Als puber was ik zoekende. Hij voelde heel goed aan wat ik nodig had, gaf me extra verantwoordelijkheid en hij stelde duidelijke grenzen aan mijn gedrag. Ik heb altijd contact met hem gehouden.

Op zijn afscheidsreceptie waren ook veel van mijn andere leraren aanwezig. Ik ging ineens 25 jaar (!) terug in de tijd. Hoewel ik de lessen soms ontzettend saai vond, had ik er ook veel lol en was over het algemeen mijn contact met de leraren goed. De periode op de mavo is een belangrijke basis geweest voor mijn verdere ontwikkeling en ieder van hen heeft daar zijn of haar steentje aan bijgedragen. Helaas heb ik niet meer de microfoon gepakt om meneer Peters te bedanken.

Daarom pak ik deze kans nu. Meneer Peters, bedankt voor uw sturing, uw betrokkenheid en het feit dat u het verschil heeft gemaakt in mijn leven. Natuurlijk ook dank ik alle leraren die zich elke dag inzetten voor onze jongeren. Met jullie werk bouwen jullie aan het fundament van onze samenleving. Eenieder van jullie is zijn of haar ‘meneer Peters’.