Eindhovenaren en hun cultuurervaringen in de stad. Waar zijn ze door geraakt? Elke week een persoonlijk verhaal. Deze week Michelle Smits.
EINDHOVEN - “Hedendaagse kunst, als die een beetje bewegend is en het liefst een beetje provocerend, dat vind ik het allerleukst. Wat MU extra leuk maakt is de vluchtigheid van een collectie. Niets is permanent, volgende maand hangt er weer iets anders.” De hele dag lezen en schrijven over tentoonstellingen, Michelle Smits mag het doen als communicatie starter bij MU.
“Ik heb een lijstje met plekken waar ik heel graag naar toe wil gaan. Vaak is dat ook buiten Eindhoven, zoals laatst bij V2, tijdens het IFFR in Rotterdam. Daar zag ik Hard World For Small Things van Janicza Bravo, als onderdeel van de Pan-African Cinema Lounge. Ik kreeg een virtual reality bril op, waarmee ik in een verhaal terechtkwam dat zich afspeelt in South Central Los Angeles in de jaren ‘70. Ik reed door straten, stopte bij een supermarkt en ik bewoog mee in het verhaal. Na een halve minuut was ik vergeten dat ik in VR zat, ik wás er echt.”
“Bij de Pont in Tilburg heb ik onlangs een hele bijzondere fotografiecollectie bekeken: portretten van daders en slachtoffers van moord hingen naast en door elkaar, zonder aan te geven wie wat is. Dat is op zich een interessante compositie, maar confronteert ook met je eigen hokjes denken. Je denkt dat je het aan het gezicht kunt aflezen wie wat heeft gedaan. Is hij het? Of hij? Maar zulke stereotypen bestaan helemaal niet. Liever geen l’art pour l’art voor mij, ik vind het leuk om te dagdromen over een mogelijke betekenis van een kunstwerk.”
Bij MU heb ik gezien hoe veel organisatie er achter een tentoonstelling schuilgaat. Om het op rolletjes te laten verlopen moet er veel geregeld worden. Het uiteindelijke resultaat maakt het de moeite waard. Over een maand stopt mijn contract, en ga ik op zoek naar een volgende uitdaging.” uitineindhoven.nl