Voetbal? Daar geven ze allebei niets om. Voor stewards Ingrid en Kim, moeder en dochter, gaat het om het spelletje buiten de lijnen. Om de interactie en de gezelligheid. En Vak D, het fanatieke supportersvak van FC Eindhoven, is al jarenlang hun stekkie.

“Als je een mensenmens bent, dan kun je als steward je hart ophalen. Zeker op Vak D. We hebben het niet slecht getroffen met onze jongens”, zeggen moeder en dochter.

Zeven jaar geleden kreeg Ingrid de vraag of ze zin had in een nieuwe uitdaging, als steward in het fanatiekste hoekje van het Jan Louwers Stadion. “Mijn eerste opdracht was: zorg dat ze niet meer op de tribunetrap staan, een plek waar ze eerder wel mochten staan.” Ze lacht: “Nou, dat is fijn hè, kom je net nieuw binnen. En ik weet maar al te goed: als je je als een politieagent of schooljuf gaat gedragen, verlies je het.”

Want Ingrid had al behoorlijk wat stewardervaring: maar liefst twaalf jaar stond ze op de jongerenrang bij PSV. “In het begin word je natuurlijk getest, dat is overal zo. Je hebt toch zo’n oranje jas aan, hè. Maar met wat humor en zelfspot kom je een heel eind. En als vrouw, zeker als oud vrouwke, heb je gewoon een voordeel.”

Praatje maken

Een onveilig gevoel? Dat nooit. Het gaat volgens Ingrid helemaal om hoe je het aanpakt. “Je kunt zelf de sfeer neerzetten. Als je met zo’n gezicht voor die tribune gaat staan, daar worden zij niet vrolijk van, en wij ook niet.” Kim: “We zien onszelf meer als gastvrouwen dan puur beveiligers. Bij binnenkomst vinden we het belangrijk om met iedereen een praatje te maken. Zo merk je ook meteen als iemand wat minder in zijn vel zit.” Ingrid: “En als ze toch eens in de hekken hangen, dan ja, ik ga niet aan die benen trekken. Ik zeg dan: kijk uit, je hebt nu nog een knap snoetje. Maar als je met je gezicht in het prikkeldraad blijft hangen..., kom op jongen, voetbal kijken, geen flauwekul!”

Hey moeders

Tegenwoordig wordt Ingrid vaak met ‘hey moeders’ begroet. “Ze laten foto’s van hun kind zien. En laatst had er eentje problemen op het werk. Dan geef je wat tips en een week later kwam-ie van: ik heb het geprobeerd, nog bedankt, hè.” Kim: “Je bouwt samen wel een speciale band op zo. Zij komen voor een leuke avond, en wij ook.”

Kim was net meerderjarig toen ze het stewardvest aantrok. “Ik zei: ik ga wel één keertje mee. Nu kom ik hier elke week met plezier terug.” Inmiddels staat ze al voor het vijfde seizoen op Vak D, naast haar moeder.

In het bloed

De twee genieten merkbaar van het steward zijn. Het lijkt zelfs in het bloed te zitten: op den duur liepen er drie generaties rond bij FC Eindhoven. Ook opa was steward en Ingrids broer eveneens. “Ik noemde het ons familiebedrijf”, zegt Ingrid glimlachend. “Het hoort bij de opvoeding, zeg ik altijd.” Kim: “En voor ons is het ook quality time, want doordeweeks werk ik fulltime en dan zien we elkaar maar weinig.”

Uit- of thuisduels: moeder en dochter zijn er doorgaans altijd bij. Anderhalf uur voor thuiswedstrijden zijn ze in het stadion en krijgen daar een briefing: waar op te letten? Worden er sfeeracties verwacht? Ze controleren de tribunes, geven kapotte stoeltjes door en zorgen dat alles op orde is. “Dit blijven we nog wel even doen”, verwacht Kim. Ingrid: “Er zat ooit een zenuw klem in mijn rug toen ik boven op de tribune stond en toen hebben drie supporters me naar beneden gedragen. Dus ik neem aan dat als ik straks een rollator heb, dat ze me ook wel vooruit het vak op willen duwen!”

Meer mooie verhalen lezen over de mensen achter FC Eindhoven, het Club van Goei Volk? Check dan:

www.clubvangoeivolk.nl