Je wordt er voor gewaarschuwd en toch trap je erin! Het overkwam me afgelopen week. De deurbel ging en een mevrouw, die zich voorstelde als collectant en heel snel een legitimatiebewijs liet zien, ‘collecteerde’ om kansarme kinderen een dagje uit te bezorgen.
In haar hand had ze een setje kaarten en ik kreeg de keuze er voor te geven wat ik er voor over had. Alhoewel ik het een raar verhaal vond, nam ik de kaarten aan en gaf haar twee euro aan losse munten. Het geld verdween in haar vestzak en toen sloeg de twijfel helemaal toe. Hoezo vestzak, geen collectebus? Maar ze was al weer weg. Toch maar even de politie gebeld en ja hoor. De week daarvoor was deze nepcollectant actief in Asten. Nepnieuws, nepcollectanten en nepaccounts, we worden er allemaal mee geconfronteerd. Soms trap je er met open ogen in, net als ik.
Die twee euro deert me niet zo, maar wel het feit dat ik niet zo assertief was om de dame in kwestie een ‘nee’ te verkopen. Het enige wat me daarna door mijn hoofd schoot, was de wetenschap dat ik in de gelukkige omstandigheid verkeer dat ik niet op deze manier aan mijn geld hoef te komen. Misschien dat ik daarom juist een gemakkelijk slachtoffer ben. Want ook zwervers in een van onze parken of zelfs midden in de stad, krijgen van mij wel eens wat toegestopt. De reden daarvan is dat ik al heel wat jaren meeloop in de journalistiek en vanuit die hoek ook heb mogen ervaren dat er bijna achter iedere zwerver of bedelaar een dramatisch verhaal zit.
Een persoonlijk drama, zoals het plotselinge verlies van een kind, seksueel misbruik of een andere traumatische ervaring. Daarom wil ik deze mensen niet allemaal over een kam scheren en ze als oplichters betitelen of erger nog mijn neus ervoor ophalen. Om het kaf van het koren te scheiden moet je soms leergeld betalen. Mocht deze dame of dames, het bleken er twee te zijn, ook bij u aanbellen, schroom dan niet om ‘nee’ te verkopen! Want om je over de ruggen van kansarme kinderen te verrijken, dat gaat echt te ver.