Dat je nooit te oud bent om iets nieuws te leren, bewijst Sophie Sanders (56). Op haar 52ste gooide ze haar leven compleet om. Ze zei de horeca vaarwel en begon een opleiding tot cliëntbegeleider. Nu werkt ze in de gehandicaptenzorg: “De beste switch die ik ooit heb gemaakt. De tatoeage op mijn bovenarm staat symbool voor mijn nieuwe leven”.

Door Marjolein van Hoof

De tatoeage is even kleurrijk als Sophie zelf. Het past bij de jurk die ze speciaal voor deze gelegenheid uitkoos. We zitten bij Het Kleine Café aan het Wilhelminaplein, voorheen Kaffee De Groot dat ze een paar jaar, samen met Dick Schuurman, runde.

Sophie komt uit een bekende Eindhovense familie. Haar ouders, Bert en Rosette, hadden namelijk Groentewinkel Sanders op het Stratumseind. Deze zaak is al ruim twintig jaar dicht, maar staat nog steeds bekend als dé plek waar horecazaken in de binnenstad hun boodschappen deden. “Kasteleins haalden hier altijd citroentjes en zo”, lacht ze. “Als kind kwam ik er vaak omdat mijn opa en oma boven de zaak woonden. En later stond ik ook zelf in de winkel.”

Warm gezin

Sophie groeide op in een warm gezin met twee zussen en één broer. Die warme band heeft ze nu zelf met haar drie dochters: Rosa, Eva en Emma. “Ter ere van hun heb ik drie rozen op mijn schouder getatoeëerd”, vertelt ze.

Toch gaat dit verhaal over een andere tatoeage: een opvallend vrouwengezicht op haar rechter bovenarm met daaronder een roos en een narcis: “Dit zijn de twee geboortebloemen van mijn kleinkinderen Bens en Joe. De vrouw waakt over hen. Ze doet een beetje Spaans aan en dat is de link naar mijn grote passie: flamenco. Als ik dans, vergeet ik alles om me heen”.

‘Mijn relatie was

over en de wereld

lag op z’n gat’

De tatoeage liet ze een paar jaar geleden zetten op een moment dat haar leven 180 graden gedraaid was. “Ik werkte heel lang bij een juwelier in Winkelcentrum Woensel en daarnaast deed ik er altijd wel iets in de horeca bij. De laatste jaren intensief bij Kaffee De Groot, samen met Dick, maar we gingen uit elkaar en daarna kwam corona. Mijn relatie was over en de hele wereld lag op z’n gat. Ik was niet gelukkig: wil ik op deze manier verder met mijn leven? Áls ik iets wil veranderen, dan moet ik het nu doen. Mijn kinderen zijn de deur uit, dus wat heb ik te verliezen?”

Sprong in het diepe

Sophie sprong in het diepe en schreef zich in voor een zij-instroomtraject bij Lunet Zorg. “Zo’n vijftig mensen meldden zich aan voor de opleiding tot cliëntbegeleider, terwijl er maar plek was voor 25 deelnemers. Ik moest een assessment maken en een persoonlijkheidstest afleggen. Best pittig, maar ik was één van de gelukkigen die door mocht.”

De opleiding voltooide ze in twee jaar tijd. “Met een lach en een traan”, zegt ze. “Och, die computer! Ik was dat helemaal niet gewend. Mijn kinderen hebben wat afgezien met mij. Was ik weer iets kwijt, hing ik aan de telefoon: help! Uiteindelijk zijn mijn dochters heel trots dat ik het gehaald heb en ook nog met mooie punten.”

Trots

Het idee van de tatoeage ontstond tijdens de opleiding. “Ik dacht: goh, ik ben eigenlijk best trots op mezelf. Ik heb korte metten gemaakt met alles wat achter me ligt en dit is mijn nieuwe start. Ik wil een tatoeage die symbool staat voor mijn nieuwe leven.”

In dat nieuwe leven werkt Sophie nu bij Trainingshuis Acht. “We trainen jongeren met een licht verstandelijke beperking naar zoveel mogelijk zelfstandigheid. De leukste baan ever”, glundert ze.

En ook op liefdesgebied gaat het goed. “Ik heb een hele fijne vriend en we genieten met volle teugen. Heel belangrijk, dat realiseer ik me nu meer dan ooit. Vorig jaar heb ik een hartinfarct gehad en dan ga je anders over het leven denken. Het kan van de ene op de andere dag afgelopen zijn, dus doe vooral dingen die je gelukkig maken en geniet!”